donderdag 9 juli 2020

9-7-2005 - 9-7-2020 // Wat betekent vijftien jaar BDS



Fifteen years of BDS has united all Palestinians and their supporters


Asa Winstanley

Middle East Monitor  /  July 9, 2020

Today marks 15 years since the official foundation of the Boycott, Divestment and Sanctions (BDS) movement in Palestine. The movement against Israeli apartheid has a long history and deep roots, but it was on 9 July 2005 that it was established formally with the publication of the “Palestinian Civil Society Call for BDS”.

Endorsed by essentially all of Palestinian civil society – unions, political parties, professional associations, women’s groups, human rights organisations and religious and cultural associations – the document called for a global BDS movement against Israeli’s violations of Palestinian rights. It is modelled on the successful movement to boycott apartheid South Africa, and is entirely peaceful.
The document is a key part of the history of the Palestinian liberation struggle. It is most notable for its clarity and principles, for making a set of three clear demands and for its unifying effect on the Palestinian body politic.

“Fifty seven years after the state of Israel was built mainly on land ethnically cleansed of its Palestinian owners,” it stated, “a majority of Palestinians are refugees, most of whom are stateless. Moreover, Israel’s entrenched system of racial discrimination against its own Arab-Palestinian citizens remains intact.”

In this way, BDS raised global consciousness of the fact that the Palestinians are, and have been since 1948, a diasporic people.

The settler-colonial Zionist movement’s expulsion of about 800,000 Palestinians in and around 1948 marked a stark break in Palestinian history. The expulsion and dispersion of the Palestinian people endures to this day, maintained by the racist state of Israel and its apartheid regime.

Despite their legitimate right to do so, the refugees expelled by Zionist militias since 1947 have never been allowed to return. This is the central fact, and the core injustice, which the Palestinian liberation struggle seeks to end.

Meanwhile, the Palestinians are divided physically between three broad constituent groups: the Palestinian citizens of Israel (aka the “Palestinians of ‘48”); those living under Israeli military occupation in the West Bank and Gaza Strip, many of whom are also refugees from their homes in what is now Israel; and other refugees who mostly live beyond the borders of historic Palestine. The first two groups maintain the Palestinian presence within their land — albeit not always their traditional home areas — despite more than a century of Zionist efforts to remove them.
The third group – the diaspora refugees – are the largest section of the Palestinian people. There is some crossover with the three sectors: many Palestinians in the West Bank and most in the Gaza Strip are also registered refugees.

The latest population estimates show that there are 13 million Palestinians in the world today, five million of whom live in the West Bank (including Jerusalem) and the Gaza Strip. This leaves some eight million Palestinians living in the rest of the world (including the two million who live within present-day Israel as second or even third class citizens). The majority of Palestinians in the world today are thus refugees; those expelled from their homes by Zionist militias and the state of Israel since 1947, as well as their descendants.

One of the most successful and insidious tools in the Israeli colonial control kit has been that mainstay of imperialism: divide and rule. In this way, Israel has attempted to impose divisions among the Palestinian body politic in every way conceivable: religious, ethnic, spacial and geographical, cultural and even sexual.

Some of these divisions have been successful, some have been total failures (the attempt to divide Palestine’s Christian population from its Muslim majority, for example) and others have had mixed results. But the genius of the BDS call document was to reunite all of these sectors back into one body politic, aided by the fact that the Palestinians themselves have never accepted such divisions.

The BDS movement, therefore, has raised the consciousness of the world that that Palestinians are one people.

Too often during the era of the Oslo Accords, the phrase “the Palestinians” referred only to those within the West Bank and the Gaza Strip, an important sector no doubt, but a minority of the overall population. Thus, for example, only those in the occupied Palestinian territories were allowed to vote in elections for the Palestinian Legislative Council and for the Palestinian Authority presidency.

The BDS efforts in this respect began in the preamble from which I quoted earlier. It was, though, embodied more than anything in the three demands of the BDS movement. These are key, because for any political campaign to succeed, it must have concrete principles. Moreover, for any boycott to win, it must not be open ended; it must have a goal in sight. The three demands of the BDS movement on Israel, as enshrined in the BDS document dated 9 July 2005, are:
  • An end to the occupation (including Israeli occupation of other Arab lands, such as the Golan Heights);
  • Full equality for everyone between the Jordan River and the Mediterranean Sea; and
  • The realisation of the right of Palestinian refugees to return in line with UN resolution 194.
The first primarily addresses the rights denied to Palestinians in the West Bank and Gaza Strip; the second concerns the rights denied to Palestinian citizens of Israel; and the third addresses those at the core of the matter: the Palestinian refugees. More than anything, these demands by the BDS movement unite the three main groups of Palestinians as noted above.

Over the course of the 15 years of the BDS movement, international solidarity with the Palestinian struggle has faced many challenges and many divisions. However, it remains broadly united on these three main points. That has been the achievement of BDS. Above all else, it has been the achievement of the Palestinian people themselves.

As leading Palestinian intellectual Joseph Massad has put it, the Palestinian people have stubbornly refused to capitulate, or to concede that they are a conquered people destined for the dustbin of history: they “have ‘missed every opportunity’ to recognise the right of their oppressors to oppress them.”

Asa Winstanley is an investigative journalist living in London who writes about Palestine and the Middle East

https://palestina-komitee.nl/fifteen-years-of-bds-has-united-all-palestinians-and-their-supporters/

Rightsforum: Belgisch parlement roept op tot maatregelen tegen Israëlische annexatie. Volgt Nederland?

Met overweldigende meerderheid nam het Belgische parlement de oproep aan de eigen regering aan. In onze Tweede Kamer komt dinsdag een vergelijkbare motie in stemming. De Kamerleden staan voor een lakmoesproef: steunen zij de internationale rechtsorde of gedogen zij Israëls illegale annexatie?

 

Verder
https://rightsforum.org/nieuws/belgisch-parlement-roept-op-tot-maatregelen-tegen-israelische-annexatie-volgt-nederland/

woensdag 8 juli 2020

ABVV: Neen aan het annexatieplan van de Israëlische regering

Het plan van de Israëlische regering om delen van de bezette Westelijke Jordaanoever te annexeren is onaanvaardbaar. Het brengt een zware slag toe aan de rechten van de Palestijnen en brengt de vooruitzichten op een tweestatenoplossing in gevaar. De Algemene Centrale – ABVV en ETUN roepen de internationale gemeenschap op om onmiddellijk te reageren. 

Dit plan van Israël is gebaseerd op de zogenaamde 'Deal of the Century' van de Amerikaanse president Trump. Het zal  leiden tot annexatie van grote  stukken Palestijns land waaronder de Jordaanvallei en de illegale nederzettingen.  Deze gebieden eenzijdig tot een deel van Israël uitroepen, is opnieuw een zware schending van VN-resoluties en het internationaal recht.
De Palestijnse bevolking van de Westelijke Jordaanoever leeft nu al meer dan een halve eeuw lang onder een wreed systeem van militaire bezetting. Dat ondermijnt hun rechten, zoals vrijheid van verkeer, waardig  werk en toegang tot  gezondheid, onderwijs, water en andere openbare diensten. 

Onrecht
Het Palestijnse maatschappelijk middenveld roept de internationale gemeenschap op om "doeltreffende maatregelen"  te nemen om annexatie te voorkomen. Ook de vakbonden kunnen een belangrijke rol spelen door campagnes te voeren tegen de medeplichtigheid van bedrijven, van hun regeringen en van de EU,  én door hun leden te overtuigen van dit onrecht.
De Algemene Centrale-ABVV en het Europees Syndicaal Netwerk voor Rechtvaardigheid in Palestina (ETUN), dat zich inzet voor de mensenrechten en vakbondsrechten, dringen er bij de Europese Unie en de nationale regeringen op aan om:
  • Het  associatieakkoord  tussen de EU en Israël op te schorten totdat de Israëlische regering zich houdt aan de mensenrechtenclausules en haar annexatieplan intrekt.
  • De wapenhandel met Israël op te schorten.
  • Alle economische relaties met de illegale nederzettingen stop te zetten en de invoer van producten uit deze nederzettingen te stoppen.
In België stemde het parlement alvast een resolutie tegen de annexatie. Meer info op www.11.be.

Bron
https://www.accg.be/nl/actualiteit/20200630-neen-aan-het-annexatieplan-van-de-israelische-regering/internationale?s=31

dinsdag 7 juli 2020

ABVV: PGFTU in tijden van Corona: Focus op checkpoints en steengroeven





Sinds op 3 maart op de Westelijke Jordaanoever de noodtoestand werd uitgeroepen om Covid 19 in te dijken, doet onze partner PGFTU er alles aan om de werknemers te verdedigen. De vakbond heeft snel een delegatie opgeleid om de situatie op de voet te volgen. 

De PGFTU deblokkeerde fondsen om beschermingsmateriaal zoals maskers en ontsmettingsmiddelen ter beschikking te stellen, en heeft samen met de privésector een solidariteitskas opgericht. Aan de meest getroffen families werden basisproducten bezorgd. De vakbond riep de privésector ook op om een deel van de lonen van maart en april uit te betalen, maar de reacties daarop waren heel verdeeld naargelang de sector.
Al snel werden heel wat besmettingen geconstateerd bij de Palestijnen die in Israël werken, vooral in sectoren als horeca, beenhouwers, slachthuizen, en in mindere mate in de bouw en landbouw. De werknemers in de Westelijke Jordaanoever werden minder getroffen door de ziekte, maar vooral door de economische gevolgen van de lockdown.

Acties aan de checkpoints
De vakbond besliste om de focus te leggen op de checkpoints waarlangs de werknemers terugkeren van Israël naar de Westelijke Jordaanoever. Daar werden de werknemers getest, werd hun temperatuur gemeten, en werden sensibiliseringscampagnes opgezet rond het verspreiden van het virus. De toestand van werknemers die besmet bleken werd nadien nauw opgevolgd. Ook sensibilisering speelde een belangrijke rol. Door de hoge besmettingscijfers in Israël bij het begin van de pandemie, werden werknemers die in Israël werkten immers met wantrouwen bekeken.
Samen met de Israëlische autoriteiten werd een coördinatie opgericht om werknemers in Israël onderdak te bieden om zo teveel verplaatsingen te vermijden. Enkele dagen later bleek echter dat er uiteindelijk geen enkel initiatief genomen was en dat er veel besmettingen waren. Daardoor moesten  opnieuw veel controles uitgevoerd worden en moesten veel werknemers 14 dagen in quarantaine blijven, een procedure die heel zwaar is voor families die afhankelijk zijn van dit ene inkomen.

Steengroeven terug aan het werk
De steengroeven werden op een bepaald moment volledig gesloten door de Palestijnse autoriteit. De verliezen waren enorm, want de sector leeft van de productie van dag tot dag. Veel families bleven achter zonder bestaansmiddel. De heropstart was dus essentieel. De vakbond heeft duidelijk gemaakt dat dit zonder compensatie niet kon blijven duren. Uiteindelijk heeft de overheid toegegeven om te herstarten mits de nodige bescherming zoals sociale distancing.


Solidariteit
Ondanks de moeilijke situatie hebben de vakbondsleden blijk gegeven van solidariteit, en dat met zeer beperkte voorzorgsmaatregelen  bij gebrek aan middelen. Ze hebben de werknemers gesteund voor wie die een beproeving was bovenop de vele die het gevolg zijn van de bezetting.
   
Over hetzelfde onderwerp

donderdag 2 juli 2020

De dag na Keti Koti: wat is de overeenkomst tussen Black Lives Matter en Palestina (Palestinian Lives Matter)?

Antwoord: het kolonialisme !
Dat kolonialisme dus, waarvan de winsten 'gewoon' bij de koloniale mogendheden bleven. Dus ook als erfenis in Nederland.

Het verklaart meteen ook het uiterst moeizame dus vertraagde - vooral in 'de politiek' - erkennen ervan met excuses.

Neem op 22/6 Radio1 in de ochtend, een respons waarop geen reactie kwam:
Black Lives Matter is uiteraard een goede zaak, maar (zo zei een spreker, ongeveer): Coen en Van Heutz (Atjeh) hadden er toch niets mee te maken want zij hielden geen slaven.
Dat klopt, want zij slachtten de Indonesiers 'gewoon' massaal af. Zij deden het 'voorwerk'.Een extra argument tot grootscheepse scholing en met een kenner achter de microfoon.

WL

------------------------------

Enkele bronnen

- Daar werd wat gruwelijks verricht, slavernij in Nederlands-Indië
https://www.reggiebaay.nl/website/recensies/daar-werd-wat-gruwelijks-verricht/

- Nestbevuilers, 400 jaar Nederlandse critici van het koloniale bewind in de Oost en de West
https://www.doorbraak.eu/gebladerte/10317l19.htm

- Dodenherdenking 2020, met de Indonesische doden in de veertiger jaren!
https://wimlankamp.blogspot.com/2020/05/dodenherdenking-2020-met-de.html 


- Het Wilhelmus, leert iedere scholier straks ook deze versie van het Wilhelmus?


Wilhelmus van Nassaue,
Ziet gij dien heldenstoet?
Zij schoten op de vrouwen
En drenkten 't land met bloed.
De kwasten der banieren
zijn darmen van een kind.
Licht dat ge aan hun rapieren,
nog vrouwenharen vindt.