dinsdag 18 november 2014

ABVV: Stop associatie met de Israelische bezetting!

13 november : Stop associatie met de Israelische bezetting!

Meer dan 300 vakbonden, NGO’s en andere maatschappelijke organisaties uit heel Europa hebben een beroep gedaan op de EU om haar steun voor Israëls misdaden te beëindigen, onder andere door opschorting van het Associatieverdrag tussen de EU en Israël.

Het verdrag tussen de EU en Israël is het belangrijkste kader voor de zeer nauwe relatie tussen beiden. Het verleent Israël preferentiële toegang tot de Europese markten, maakt het mogelijk voor Israëlische ministeries en wapenfirma’s om EU-financiering te ontvangen en biedt Israël de politieke steun die het nodig heeft voor voortzetting van zijn misdadige beleid.

Zolang de EU haar overeenkomst met Israel in stand houdt, niettegenstaande Israëls aanhoudende oorlogsmisdaden, gaat hiervan voor Israel de onacceptabele boodschap uit dat de bloedbaden onder de Palestijnen zullen worden getolereerd.

De Algemene Centrale-ABVV is één van de 300 ondertekenaars.

Kijk hier voor de volledige lijst

Bron ABVV-AC

En  http://www.eccpalestine.org/call-for-action-no-association-with-occupation/ maakt het mogelijk mee te doen.

Uit de VS: Unionizing solidarity with Palestine - Support grows for BDS among grassroots labor movement

Uit http://laborforpalestine.net/ bericht uit en over de VS:

 lfp-size

Unionizing solidarity with Palestine: Support grows for BDS among grassroots labor movement



“We, representatives of Palestinian civil society, call upon international civil society organizations and people of conscience all over the world to impose broad boycotts and implement divestment initiatives against Israel.” This call for solidarity was issued in July 2005 by hundreds of Palestinian organizations, including all major trade unions. Systematic land confiscation, mass incarceration, house demolition, and routine attacks that leave hundreds of civilians dead have become part and parcel of daily life in Israel-occupied Palestine. The US-sponsored “peace talks” merely readjusted Israel’s occupation strategy: instead of deploying its army inside Palestinian cities and towns, Israel now surrounds them with checkpoints and walls; hinders Palestinians’ ability to work, study, and travel; and ensures that Palestine remains economically dependent on Israel. Recognizing that Israel has used negotiations to normalize and sustain the occupation, Palestinian civil society adopted the non-violent strategy of Boycott, Divest and Sanctions (BDS) against its oppressor.

Compared to its international counterparts, the U.S. labor movement has been slow to embrace BDS. Michael Letwin, co-founder of the solidarity group Labor for Palestine, suggests this is the product of the American labor movement’s historical and continuing institutional support for Israel. The major US trade unions, Letwin says, have hundreds of millions of dollars in pension funds that are invested in Israel. Senior union leaders, in fear of alienating the Democratic Party and other political allies, frequently denounce BDS and criticize their counterparts around the world who support it.

On the grassroots level, however, things look different. This summer, hundreds of US labor leaders and organizers signed on to Labor for Palestine’s BDS statement. To add to these inspiring developments, on December 4th, UAW 2865, a union that represents 13,000 student workers across nine University of California campuses, will become the first U.S. union to hold a membership vote on joining the BDS movement. Similarly encouraging are recent solidarity actions in the San Francisco Bay Area, which show that, despite the ambivalence among some union leadership, rank-and-filers do not hesitate to stand in solidarity with the oppressed.

This August, during five days and four nights of demonstrations at the Port of Oakland, a diverse group of pro-Palestine and social justice activists under the banner of the Block the Boat coalition picketed several berths where the Israeli cargo ship Zim Piraeus attempted to dock. Activists returned to the port whenever workers were dispatched to unload it—in some cases in the middle of the night. Their numbers, which fluctuated between dozens and thousands, were not always sufficient to physically block all entrances to the vessel. Yet the action succeeded due to the support of Oakland’s longshoremen, members of the International Longshore Workers Union (ILWU) Local 10, who refused to cross the community picket lines. Even when police surrounded and split protestors on multiple occasions, workers refused to proceed and unload the ship. The ship eventually left port, unable to unload most of its cargo.

Israel’s massacre of more than 2,000 Palestinians this summer enraged Samantha Levens, an ILWU marine division rank-and-file member. Upon hearing that community members were organizing to block the Israeli liner, she prepared information fliers and distributed them to the longshoremen. “We weren’t saying ‘don’t handle the cargo,’” Levens says. “We were just giving information about the issue: what happened during the South African apartheid, the history of ILWU honoring community picket lines, and the position of international unions on the situation in Gaza.” The longshoremen’s reaction was positive. Even on the third and fourth days of picketing, she says, when members were eager to go back to work, “I mostly saw people becoming more supportive.”

Isn’t it ironic that ships can go as they please into ports in Israel, but can’t come into Gaza?”Lifelong longshoreman, ILWU member, and activist Clarence Thomas explains: “I can’t be silent on these issues. I’m sure that there are longshoremen in Gaza who haven’t been doing work in decades. Solidarity, Thomas says, is a key value in labor activism: “Politics is one thing, but the aspiration and the communality of the working class is something else,” he says, citing numerous solidarity actions ILWU has taken since the 1930s against oppressive regimes throughout the world. “As an African American man, I don’t have any difficulty relating to the plight of the Palestinian people,” he says. “I know what it means to be racially profiled and to be targeted by a militarized police. I’ve been pulled over many times. I had police guns pointed at me. I understand this phenomenon.”

The strong parallels between state and racial oppression in Palestine and the US, respectively, are at the foundation of ILWU Local 10’s policy of not crossing community picket lines. “We will not work under armed police escort—not with our experience with the police in this community,” said Local 10 president Melvin MacKay, referring to the police’s violent dispersal of anti-Iraq war pickets in 2003. “This action was always about building worker-community solidarity,” assesses Reem Assil, one of the organizers of the port actions. “We hope to use it as an impetus for us to deepen work in educating workers about the issue and connecting it to their personal conditions.”

Following the successful pickets in August, a second ship, the Zim Shanghai, again encountered community picket lines when it docked at the Port of Oakland on October 25. Once again, ILWU longshoremen stood down. As the first shifts to unload the Zim Shanghai were being met with pickets, all but one longshoremen refused to even take a job working the ship. The Shanghai left port without loading or unloading any cargo, thanks to the decision of ILWU rank-and-file members to once more respect a community picket line. When the Zim Beijing, a third ship scheduled to unload at the Port of Oakland, faced similar plans by the Block The Boat coalition in October, the ship diverted to avoid another humiliating defeat at the hands of a determined coalition of social justice activists and rank-and-file union members. With Block the Boat actions now spreading to other ports, it’s difficult to see how Israel will weather the growing storm of BDS.

Palestine solidarity is gaining traction among academic workers too. This July, UAW Local 2865, which represents over 13,000 University of California student workers, took an important step towards joining the international BDS movement. In a public letter posted on the union’s website, the UAW 2865 Joint Council (which includes 83 elected officers) declared its commitment “to support our Palestinian counterparts.” The joint council pledged to bring a comprehensive BDS proposal to a general membership vote this year, a proposal that would include a call for academic boycott of institutions profiting from Israeli occupation and human rights abuses. In addition to soliciting its members’ commitment to cut contact with such institutions, the union would also call on the UC system and UAW International to divest from companies complicit in the occupation.

This endorsement comes as no surprise: in the past few years, UAW 2865 has joined numerous struggles against oppression, including Occupy protests, UC student protests against fee-hikes, and last year’s strike by UC custodians. Recently, it negotiated unprecedented protections for its undocumented immigrant members, queer and trans members, parents, and others.

In the midst of Israel’s bombing of Gaza, the union’s social justice committee carefully worded the call for BDS, outlining in detail the different dimensions of the Israeli occupation. They cited Israel’s refusal to recognize Palestinian refugees’ rights as indigenous people (specifically, their right to return to their land), the system of apartheid that Israel enforces in the West Bank and Gaza, and the second-class status of Israel’s Palestinian citizens. The letter also mentions the connection between Israel’s military industry and ethnic cleansing, the suppression of popular movements, and the oppression and criminalization of people all over the world. Concluding by quoting Desmond Tutu’s “hope for a time when there are universal rights for all humans regardless of ethnicity, gender, or national, origin,” the letter emphasizes that BDS does not target the Jewish people but instead targets Israel as “a colonial-apartheid state.” The letter further highlights the unequivocal support BDS receives from Jewish organizations such as Jewish Voice for Peace and the International Jewish Anti-Zionist Network. In fact, a few days after the letter’s publication, more than forty current and former Jewish UAW 2865 members publicly endorsed this BDS call.

The date for the general UAW 2865 membership vote has been set for December 4th. The official ballot language adopted by the Joint Council includes a single yes or no vote on whether the union should call on the US government to end military aid to Israel, and call on the University of California and UAW International to “divest…from Israeli state institutions and international companies complicit in severe and ongoing human rights violations as part of the Israeli oppression of the Palestinian people”. The ballot also includes a checkbox where members can pledge to refuse to “take part in any research, conferences, events, exchange programs, or other activities that are sponsored by Israeli universities complicit in the occupation of Palestine and the settler-colonial policies of the state of Israel”. The Joint Council also adopted several documents to educate members about the issues and explain the rationale for the vote; these include a BDS FAQ page, an academic boycott fact sheet, and a labor movement statement.

As in other social justice struggles, mobilization for BDS concerns not just Palestinian rights, but also the right of workers to act and express themselves politically. Purporting to represent UC Jewish students, several Zionist organizations have petitioned UC President Janet Napolitano, alleging that the Joint Council’s solidarity with Palestine creates “a hostile anti-Semitic environment” for Jewish students. Many Jewish students, however, find such allegations to be spurious and see the claims as dishonest attempts to silence criticism.The BDS movement is a fundamentally anti-racist movement, one that opposes racism in all of its forms, including and especially anti-Semitism. The President’s office has yet to respond to the petition, and one can only hope that Napolitano’s tenure will not add to her abysmal human rights record both as Governor of Arizona and Homeland Security Secretary.

The success of Oakland’s Block the Boat makes clear the centrality of organized labor to the global movement for Palestinian freedom. This, and the upcoming UAW 2865 vote on BDS, signal a sea change in US labor’s willingness to be complicit in apartheid and ethnic cleansing. As the larger Palestine solidarity movement picks up steam, we can expect the grassroots labor mobilization for Palestine to bear greater and greater fruits, until Israeli apartheid is no more.

About Alborz Gandanhari, David McCleary, Kumars Salehi and Tory Webster
Alborz Ghandehari is a graduate student at UC San Diego; Tory Webster is a graduate student at UC Davis; Kumars Salehi and David McCleary are graduate students at UC Berkeley. All are UAW 2865 rank-and-file members and members of the UAW 2865 BDS Caucus. Tory and Alborz are also elected officers of the UAW 2865 Joint Council. Kumars and David participated in the Block the Boat protests in Oakland.
Other posts by .

– See more at: http://mondoweiss.net/2014/11/unionizing-solidarity-grassroots#sthash.dShdk5i3.dpuf

maandag 10 november 2014

Vakbondsleden voor Palestina, Bert Giskes 10 november 2014

Binnen de Abvakabo FNV functioneert al jaren een Palestinawerkgroep Die komt voort uit de Werkgroep Palestijnse Vakbeweging (WPV), die eind 80er jaren - kort na het begin van de eerste intifada - door leden van FNV-bonden werd opgericht. Grenzeloos sprak over de werkgroep en het belang van internationale solidariteit vanuit de vakbeweging met Bert Giskes, een van de actieve leden van de werkgroep.



‘Solidariteit, dat is toch de kern van het vakbondswerk, onderlinge solidariteit, die houdt toch niet op bij de landsgrenzen’, is het antwoord van Bert op de vraag waarom de vakbeweging zich bezig zou moeten houden met steun aan de Palestijnen. ‘En daar komt bij dat we heel veel kunnen leren van onze vakbondscolleges elders in de wereld’, voegt hij daar aan toe. ‘In grote delen van de wereld heeft de vakbeweging het heel wat moeilijker dan wij hier. Daar staat voor vakbondsmensen heel wat meer op het spel en dat leidt vaak tot heel strijdbare en betrokken vakbondsleden. Dat is inspirerend voor het vakbondswerk hier, dat vaak wel wat meer pit kan gebruiken.’

En waarom specifiek Palestina? Ook dat is voor Bert eigenlijk vanzelfsprekend. ‘Er zijn dingen die verkeerd zitten, en dingen die verschrikkelijk verkeerd zitten’, zegt hij. ‘Dat laatste, daar valt de situatie van de Palestijnen onder. Je heb daar een combinatie van kolonialisme, bezetting, oorlog, racisme, dat kom daar allemaal samen en dat is heel schrijnend.’

‘En’, gaat hij verder, ‘internationaal vakbondswerk is ook gewoon een kwestie van eigenbelang. We hebben allemaal te maken met internationale ontwikkelingen, met handelsverdragen en allerlei internationale afspraken. Als je als vakbeweging niet oplet en niet internationaal samenwerkt dan glipt dat allemaal door je vingers. Dan kunnen regeringen en bedrijven doen wat ze willen en loop je er als vakbeweging steeds een paar stappen achteraan. Als vakbeweging moet je ook internationaal een vuist maken en dat doe je niet alleen aan de top, door samen te werken in internationale koepels, dat moet ook aan de basis gebeuren door gewone leden en zo nodig dwars door de formele structuren heen.’

Lees verder op Grenzeloos

zaterdag 1 november 2014

Israel's nederzettingen-uitbreiding is een schande, aldus IVV (ITUC)

En tijd om Palestijnse staat volledig te erkennen, aldus de verklaring van de ITUC (IVV, internationaal vakbondsverbond) op 29 oktober. Over IVV-druk om een en ander te bereiken - sancties - zwijgt de verklaring helaas.
Ondermeer vijf jaar geleden - op 20 november 2009 - was er ook zo'n scherpe IVV-veroordeling van de Israelische nederzettingen-politiek, zie hier.
En tien jaar terug eiste de voorganger van het IVV - de ICFTU - in een slotresolutie (2) een onmiddellijk einde van de bezetting van 1967 en afbraak van 'de Muur', conform de uitspraak van het Internationaal Gerechtshof te Den Haag op 9 juli 2004.
In tien jaar tijd is er weer veel Muur en zijn er weer veel kolonisten bij gekomen .......

(1)

Israel’s Settlement Expansion is an Outrage – Time for Full Recognition of Palestinian State

The ITUC has condemned Israel’s intention to build yet another 1,000 settlement dwellings in East Jerusalem and the occupied West Bank.

Sharan Burrow, ITUC General Secretary, said, “Binyamin Netanyahu’s government is treating the international community with total contempt, and trampling further on the rights and livelihoods of Palestinians with this provocative and illegal move.

Governments around the world should respond by giving formal recognition to the State of Palestine, and acting to stop any form of international involvement in building and sustaining these illegal settlements.”
The adoption by the Irish Senate last week of a Resolution to recognise the State of Palestine follows the announcement by Sweden’s government that it plans to formally recognise Palestine, and a recognition motion passed overwhelmingly by the UK Parliament earlier this month.

“Well over 100 countries have now formally recognised the Palestinian State, with parliaments in many others also passing symbolic motions. Symbolic recognition needs to be turned into action, so that the long-promised two-state solution for Israel and Palestine can become a reality. There is every reason for Palestinians to have international recognition, and no good reason for yet further delay. The status quo is a threat to peace and stability in the region and a denial of human rights for the Palestinian people,” said Burrow.

The ITUC is also supporting the call by the Palestinian Authority on UN Secretary-General Ban Ki-moon for the UN to afford special protection status to Palestine.
“The international community needs to step up to the task of helping rebuild the Gaza Strip, and the political stagnation which is stopping progress needs to be turned into real action by the global community to break the impasse,” said Burrow.

ITUC 2014 Congress Statement

ITUC 2010 Congress Statement

(2)

Slotresolutie ICFTU-Congres december 2004

 Punt 12 in de slotresolutie gaat over het Midden-Oosten; eis is een onmiddellijk eind van de 1967-bezetting!
Zie hier de FINAL RESOLUTION - INTERNATIONAL TRADE UNION ACTION FOR PEACE AND THE ROLE OF THE UNITED NATIONS, 8-12-2004

Quotes in punt 12:

- "... the building by the Israeli government of a separation wall which unfortunately intrudes substantially into Palestinian territory is a violation of international law according to the International Court of Justice and of the rights of Palestinians and can only make peace and mutual coexistence harder to achieve; therefore we call for the full application of all relevant UN Security Council resolutions and that of the International Court of Justice...."

- "... Congress further calls upon the Israeli government to end the occupation of the West Bank and Gaza without delay, and to remove settlements from these territories, recognising that their continued existence is a major barrier to resolving the conflict...."



maandag 20 oktober 2014

De ruggegraad van de economie van Gaza is gebroken

De ruggegraad van de economie van Gaza is gebroken

Over de wederopbouw van Gaza
Wat zal de toekomst zijn van de Gazastrook? De Amerikaanse wetenschapper Sara Roy betwijfelt of er een toekomst is voor Gaza en haar bewoners na het recente Israëlische offensief. Bettina Marx doet verslag.

“Alles is anders deze keer,” zegt Sara Roy. Deze keer, zegt ze, kan de Gazastrook gewoon niet worden herbouwd; de wonden van deze laatste oorlog zijn te erg om te genezen. De 1,8 miljoen inwoners van deze dunne kuststrook hebben geen hoop op onmiddellijke verbetering van hun situatie na de Israëlische militaire offensief van deze zomer bekend als “Protective Edge”.
Als gevolg daarvan vindt er voor het eerst in de recente geschiedenis een ware exodus plaats. Honderden Palestijnen zijn al gevlucht uit de Gazastrook. Ze hebben via tunnels onder de grens met Egypte de strook verlaten, waar ze per schip de Middellandse Zee zijn overgestoken. “Mensen verlaten de Gazastrook op de vlucht voor de onhoudbare situatie in Gaza,” zegt de academica uit Boston.

Vorige week nog zonk een schip met 500 passagiers, velen van hen Palestijnen uit Gaza, voor de kust van Malta. “Dit is nog nooit eerder gebeurd”, benadrukt Roy. “Zelfs in de slechtste tijden overwogen de inwoners nooit om het op te geven.” Nu, echter, verlaten Palestijnen uit alle sociale lagen van de bevolking de kuststrook. Zelfs leden van Hamas en de Islamitische Jihad zijn gevlucht om hun kinderen in het buitenland de kans op een betere toekomst te geven.

De vernietiging van de middenklasse

Sara Roy is een senior research scholar aan de prestigieuze Harvard University Center for Middle Eastern Studies in Boston. Ze kent de Gazastrook beter dan vrijwel elke andere buitenstaander. Al meer dan 30 jaar richt ze haar onderzoek op de economische en sociale structuren van de Palestijnse enclave aan de Middellandse Zee. Ze schreef talloze artikelen en vele boeken over het onderwerp, met inbegrip van een standaardwerk over de economie van de Gazastrook en een boek over Hamas.
Ze werd uitgenodigd naar Berlijn door de Heinrich Böll Foundation om deel te nemen aan een paneldiscussie over de situatie in Gaza. Echter, de andere geplande sprekers, Issam Younis van het Mezan Centrum voor de Rechten van de Mens en de blogger Asmaa al-Ghoul, hebben het niet gehaald. Het lukte hen niet om de Gazastrook te verlaten. Egypte sloot opnieuw de grens.

De laatste keer dat Sara Roy in Gaza was, in mei dit jaar, was slechts enkele weken voor de start van het Israëlische militaire offensief. Zelfs toen voelde je al de wanhoop, meldt ze. Na bijna acht jaar van blokkade, had de economie al een dieptepunt bereikt, met een werkloosheid van rond de 40 procent en een jeugdwerkloosheid van meer dan 60 procent. De oorlog heeft die situatie verder verslechterd. Nu wordt de werkloosheid geschat op ruim 50 procent.

Minstens 175 fabrieken werden verwoest tijdens de aanval, waaronder middelgrote bedrijven zoals de enige asfaltproducent in Gaza, de enige korenmolen en een koekjesfabriek. De ondernemers, die duizenden mensen werk gaven, en zorgden voor een bestaan voor tienduizenden, zijn zelf in armoede vervallen en zijn afhankelijk geworden van humanitaire hulp als gevolg van de vernietiging van hun bedrijven en woningen.

“De middenklasse is grotendeels weggevaagd”, zegt Roy. Dit, voegt ze eraan toe, heeft de ruggegraad van Gaza’s economie kapot gemaakt. Ze zegt verder dat de oorlog de klassenverschillen heeft weggenomen. Iedereen is nu gelijk, omdat de hele bevolking nu in absolute armoede leeft. Er zijn nu nauwelijks nog rijke mensen over in de Gazastrook. Het unieke sociale netwerk, dat de verarmde bevolking in staat stelde zowel sociaal als economisch het hoofd boven water te houden, is vernietigd.

GAZA2014banner (1)


Wat zijn de kosten van de wederopbouw?

Volgens schattingen van de Palestijnse Autoriteit, zal de wederopbouw van de Gazastrook minstens $ 7800.000.000 kosten. Sara Roy denkt dat dit cijfer veel te laag is. Ze betwijfelt of de Gazastrook ooit kan worden herbouwd. Hele wijken moeten worden herbouwd, met inbegrip van de infrastructuur, stromend water, riolering en elektriciteitsvoorziening.

“De vraag blijft: wat moet worden herbouwd? Moet alleen de verwoesting van 2014 worden hersteld, of ook de schade als gevolg van de militaire operaties van 2000, 2003, 2005, 2006, en ga zo maar door? ‘Tot op de dag van vandaag is de verwoesting van eind 2008 en begin 2009 door operatie “Cast Lead”  nog steeds zichtbaar, aldus de onderzoeker. Volgens haar heeft de verwoesting deze keer de ​​reeds uitgehongerde Gazastrook en zijn economisch en fysiek uitgeputte bevolking bijzonder hard getroffen. Roy is van mening dat deze cyclus van terugkerende Israëlische militaire offensieven, niet kan doorgaan.

“Duitsland en de EU moet zich deze vraag stellen: willen we een deel van het probleem blijven en onderdeel zijn van de neergang van deze regio of willen we eindelijk een deel van de oplossing zijn?” De internationale gemeenschap moet zich inzetten voor een politieke oplossing van het conflict in het Midden-Oosten, zegt Roy. Dat betekent ook zich inzetten voor het opheffen van de blokkade, want alleen wanneer mensen en goederen vrij in en uit kunnen, heeft de Gazastrook een kans op herstel.

“De Palestijnen zijn een humanitair probleem geworden,” zegt ze. De meerderheid van de bevolking is afhankelijk van voedselhulp en liefdadigheid. Ongeveer 450.000 mensen hebben geen toegang tot schoon drinkwater en ten minste 370.000 kinderen zijn zwaar getraumatiseerd. Deze problemen kunnen niet worden opgelost met extra geld, donor conferenties, of hulp bij de wederopbouw, zolang de politieke kwesties in de Gazastrook niet worden aangepakt. “De mensen in Gaza hebben niet in eerste instantie humanitaire hulp nodig, ze hebben hun vrijheid nodig.”

Bettina Marx
© Deutsche Welle 2014

dinsdag 14 oktober 2014

Stop TTIP, dus één sterke FNV nodig











Lot van Baaren sprak zaterdag 11 oktober (*) op de anti-TTIP-demo in Amsterdam (Beursplein).













(*)

 Stop TTIP                                Beursplein 11 oktober 2014      

Mijn naam is Lot van Baaren, ik ben bestuurslid van Abvakabo FNV en in het gewone leven werk in een instelling voor kinderpsychiatrie.

Laat ik beginnen met een dankjewel. Dank aan de organisatie van dit evenement.
Want ik ben blij dat ik hier sta.
En ik ben blij dat jullie hier staan.
Want eigenlijk……eigenlijk..is het de bedoeling dat we elkaar vooral NIET spreken over dit onderwerp, geloof ik.

Twee weken geleden hoorde ik nog dat parlementsleden van het Europees Parlement niet eens toegang hebben tot de stukken of vergaderingen die hierover gaan. En dat hoorde ik niet van zomaar iemand, maar van Anne- Marie Mineur, zelf Europees Parlementslid.
Ik neem aan dat andere sprekers nog wel in zullen gaan op het super-geheime karakter van deze “vrijhandelsakkoorden” en de gevaren die we lopen onder het mom van iets dat “vrij” in de naam heeft.
En dat ze ook ingaan op de aparte rechtbanken die ingesteld gaan worden waar super-advocatenbureaus het gelijk gaan halen voor multinationals en zo lokale en nationale overheden de baas zijn omdat ze gewone rechtbanken kunnen omzeilen.

Vrijhandelsakkoorden.
Ik zal me hier beperken tot wat werknemers boven het hoofd hangt, tot: “what’s in it for us”?

En dat begint natuurlijk met de belofte voor welvaart en groei en dus werkgelegenheid.
Het zou tot honderden miljarden aan extra economische groei en miljoenen nieuwe banen opleveren.
Dat laatste is voor mij geen vanzelfsprekendheid.

Met het laatste grote vrijhandelsakkoord NAFTA (North American Free Trade Agreement) tussen de VS, Canada en Mexico dat in 1994 gesloten werd, werden ook miljoenen banen beloofd.
Inmiddels kunnen we de balans opmaken en concluderen dat het aan beide zijden van de anti-migratiemuur tussen Mexico en de VS haast 1 miljoen banen gekost heeft.
Oh, sorry, voor de eerlijkheid moet ik vermelden dat het ook enige werkgelegenheid gebracht heeft, maar dan in de vorm van pulpbanen: kleine flexibele, laagbetaalde baantjes waar je niet van kan leven.
Dat noemen wij geen echte banen.

Naast dat banenverlies betekende NAFTA ook een inkomensverlies van werknemers. Gemiddeld maar liefst 16% wordt in verschillende rapporten gesteld. Terwijl het leven er natuurlijk niet goedkoper op werd. Dus werd er steeds meer op krediet gekocht. En we weten waar dat toe geleid heeft. Een enorme groei van huizen op krediet, samen met een steeds minder gereguleerde financiële markt bracht ons dat de kredietcrisis, een wereldwijde economische crisis die ons nog steeds banen kost.

Dat voorbeeld van NAFTA stemt mij dus allerminst gerust. En de belofte van banen dus ook niet.

Zelfs de voorstanders van TTIP geven aan dat het vrijhandelsverdrag op korte termijn werkeloosheid zal opleveren in een aantal specifieke sectoren.
Er is berekend dat het zou gaan om tussen de 430.000 en 1,1 miljoen werknemers die in Europa werkloos zullen worden. Maar de meesten tijdelijk wordt dan gezegd. Want deze werkelozen zullen op termijn weer een baan krijgen doordat er in andere sectoren werkgelegenheid zal ontstaan.
Maar dat is maar de vraag. Als je voor een bepaald beroep bent opgeleid is het over het algemeen moeilijk om in een totaal andere sector aan werk te komen: dat vergt veel tijd en geld voor scholing bijvoorbeeld.
Daarnaast is het vooral voor de lager opgeleide en oudere werknemers vaak moeilijk om van vakgebied te veranderen: werkgevers staan nu al niet in de rij om hen aan te nemen.
Dus zullen er zeker een hoop mensen werkloos blijven.

Als werkgelegenheid de drijfveer van dit akkoord zou zijn, zou er misschien in die nieuwe sectoren nog sprake kunnen zijn van banengroei. Van echte banen wel te verstaan. Maar dit akkoord gaat over het ‘harmoniseren’ van markten in de VS en de Europese Unie om het investeerders en multinationals makkelijk te maken, die hebben maar één doel: winst maken en aandeelhouders tevreden stellen. Dat betekent de kosten zo laag mogelijk houden. Dus zullen in die nieuwe sectoren, net als bij NAFTA, toch vooral een toename te zien zijn in tijdelijk, flexibel werk. Kortom: nog een verdere afbraak van werkzekerheid.
Een neerwaartse spiraal.

Een ander punt waar we als vakbeweging niet gerust op zijn is dat van de regelgeving op het gebied van arbeid en veiligheid: arbeidsnormen, milieunormen, veiligheidsnomen. Die moeten tussen de VS en de EU gelijkgesteld  worden. Maar zelfs bij de kern van die afspraken zit al een probleem. Voor de vakbeweging staat de naleving van de fundamentele arbeidsnormen centraal, bekrachtigd door de ILO*:
-    de vrijheid van vakvereniging en de effectieve erkenning van het recht op vrije onderhandelingen (ILO-verdragen 87 en 98),
-    het uitbannen van alle vormen van dwangarbeid (ILO-verdragen 29 en 105),
-    het uitbannen van discriminatie in beroep en beroepsuitoefening (ILO-verdragen 100 en 111)
-    en het effectief afschaffen van kinderarbeid (ILO-verdragen 138 en 182).

Maar alleen de Europese lidstaten hebben die ILO verdragen allemaal ondertekend.
De Verenigde Staten ratificeerden er maar twee van deze acht en zelfs daar, waar de ergste vormen van kinderarbeid moeten worden afgeschaft, worden ze niet volledig nageleefd.

Om Amerikaanse investeerders binnen de poort te krijgen en te houden is de kans groot dat er een neerwaartse druk op onze arbeidsvoorwaarden zal ontstaan.
In de praktijk zal dit betekenen dat op veel gebieden de Europese standaarden waardeloos zullen worden.
In de VS is het namelijk een stuk slechter gesteld met de arbeidsvoorwaarden en sociale zekerheid.
Maar ook met vakbondsrechten en pensioensvoorziening.
Ik zie de bui al hangen: producten die onder slechtere arbeidsomstandigheden en milieustandaarden geproduceerd worden, maar vrijelijk worden toegelaten tot de EU markt zijn natuurlijk veel goedkoper.
Dus zullen bedrijven in ons land gaan pleiten voor het bijstellen van bestaande normen: naar beneden dus.
Ook hier de neerwaartse spiraal.

Ondanks dat we amper weten waar nu wel en niet over onderhandeld wordt, is het eigenlijk wel duidelijk waar het gaat om arbeidsrecht en TTIP.
Waar het TTIP betreft wordt de Europese arbeidswetgeving expliciet genoemd als belemmering die vrijhandel tussen de EU en de VS in de weg staat.
In deze geglobaliseerde economie begeeft het kapitaal zich steeds vrijer, wordt het grote ondernemingen door dit soort akkoorden steeds makkelijker gemaakt. Grote ondernemingen opereren wereldwijd met allerlei vestigingen en dochtermaatschappijen, met gebruikmaking van nationale toeleveranciers. En bedrijven blijven internationaal op zoek naar plaatsen waar arbeid goedkoop is.
Men produceert waar arbeid goedkoop is en de kosten laag zijn, verkoopt in landen waar het inkomen van de consument en de prijzen goed zijn en laat de winst vallen in landen waar de belasting laag is. Zo simpel is het.

Ik heb het hierboven over de ergste zorgen die TTIP mij baart.
Maar als ik naar het handelsakkoord over de publieke diensten kijk, naar TISA (Trade in Services Agreement) dan krijg ik het helemaal Spaans benauwd.
De groep landen** die over TISA onderhandelt heeft zichzelf voor de grap een naam gegeven: the 'Really Good Friends of Services'. Good friends, maar wiens goede vrienden, vraag ik me af. Wat voor macabere grap moet dit voorstellen?

De PSI, de internationale koepel van vakbonden voor publieke dienstverlening, zoals we hier in Nederland de Abvakabo FNV hebben, heeft net een nieuw rapport over TISA gepubliceerd. Helaas heb ik het nog niet helemaal kunnen lezen, het was afgelopen week wat druk met vakbondsfusieperikelen.
Maar duidelijk is al wel dat privatisering van zorg, onderwijs, cultuur en water en verdere deregulering van de financiële sector het doel van TISA zijn.
Daarvoor moet overheidsbemoeienis op deze terreinen aan banden worden gelegd. Die geborgde bemoeienis van burgers met wat wij nog steeds het publieke domein noemen, wordt aan de TISA onderhandelingstafel gezien als ‘handelsbelemmering’. Maar die bemoeienis is er niet voor niets. Die is er om de kwaliteit en toegankelijkheid op het gebied van publieke diensten voor iedereen te waarborgen. Die is er om te zorgen dat water goed, goedkoop en toegankelijk voor iedereen blijft. Die is er om te zorgen we opleiden tot datgene waar we als samenleving behoefte aan hebben. Dat iedereen die zorg nodig heeft, daar toegang toe krijgt.
Ik zal de laatste zijn die zegt dat dit soort zaken nu al enorm onder druk staan en aangetast worden. Maar wat we nu aan bemoeienis van bedrijven of zorgverzekeringen kennen, stelt nog maar weinig voor als TISA doorgang vindt.
Grote multinationale ondernemingen staan te trappelen om met hun communicatie technologie hier het onderwijs te gaan verzorgen, grip op de inhoud ben je al gauw kwijt. Nauw aan de farmaceutische industrie gelieerde zorgondernemingen in de VS willen hier ziekenhuizen kopen, kun je raden dat je de hoofdprijs blijft betalen voor eenvoudige medicijnen die allang goedkoop geproduceerd kunnen worden. En dan heb ik het nog niet over het promoten van ‘ziektes’ om het gebruik van sommige middelen te vergroten.
Ook ons drinkwater, dat natuurlijk in publieke handen is, waar iedereen recht op heeft en dat iedereen moet kunnen gebruiken, ligt onder vuur van dezelfde multinationals.

Op dit moment zitten Europese Lidstaten via een mandaat aan de Europese Commissie aan de onderhandelingstafel met die multinationals, terwijl wij niets van de inhoud mogen weten. Tot afgelopen week was het mandaat zelfs geheim. Wat we weten komt tot ons via Wikileaks en sporadisch via via van mensen betrokken bij de lobbycircuits in Brussel.
We weten dat er onderhandeld wordt over een lijst van zaken die niet geprivatiseerd mogen worden. We cweten dat alles dat niet op zo’n lijst terecht komt, vrij ter beschikking komt aan het grote geld. Een ‘negatieve lijst’ wordt dat genoemd. En als het al moeilijk is om water op die lijst te krijgen, vrees ik het ergste.
Bovendien weten we dat onderdeel van het akkoord wordt, dat als er eenmaal tot privatisering besloten is, dat niet meer teruggedraaid kan worden.

We geven alles uit handen, maar worden hierin niet gekend en niet gehoord.

Gelukkig is de Europese vakbeweging al alert en neemt ze stelling tegen TTIP en TISA.
In verschillende landen zijn grote vakbonden al op dit terrein actief in het informeren van hun leden.
Ik hoop dat we ons in Nederland ook snel, heel snel op dit punt actiever gaan opstellen. Want het is de hoogste tijd.

Voor mijn gevoel betekent het woord ’vrij’ in de vrijhandelsverdragen voor werknemers en burgers dus alles behalve vrijheid. Het betekent complete afhankelijkheid van het grote geld, afhankelijk van een systeem dat geld boven mensen plaatst, winstmaximalisatie als heilig doel, of dat nu rechten van werknemers kost, de veiligheid van ons voedsel, milieurampen of oorlogen: voor dat doel gaat men over lijken.

En op mijn plaats zeg ik dan: maar niet over mijn lijk!
Ik verzet me. Net als jullie.
Maar we zijn nog met veel te weinig.
Dus de eerste opdracht aan onszelf is zoveel mogelijk mensen te informeren. Verspreid de kennis die je hebt, nodig mensen uit om te komen spreken, ook al weten we nog maar een fractie van wat er boven ons hoofd hangt. Informeren, activeren en mobiliseren. Zo hebben we in de EU de eerste aanval van het bedrijfsleven op ons publieke water al een keer eerder nog net op tijd gestopt. Met een miljoen handtekeningen tegen dat bizarre plan.
Dus het kan, het moet en het zal.
Voor de echte vrijheid, voor het recht te werken om te leven en niet te leven om te werken.
We hebben nog een lange weg te gaan, maar we gaan hem samen.
Tegen de grote macht van het geld, zetten wij de macht van het grote getal.
En die macht gaat winnen.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

* De Internationale Labour Organization (ILO) is na de eerste WO opgericht in 1919 vanuit het idee dat een duurzame vrede niet mogelijk is zonder sociale rechtvaardigheid. Bijzonder is dat de ILO tripartiet is samengesteld uit regeringsvertegenwoordigers van de 181 lidstaten van de ILO én voor ieder land een lid namens de nationale
werkgeversorganisaties en een lid namens de werknemersorganisaties.

**De Trade in Services Agreement (TISA) kent sinds juli 2014 vijftig landen die om de tafel zitten, naast de 28 van de EU, zijn dat de VS, Canada en Australië, maar ook Chili, Taiwan, Colombia, Costa Rica, Hong Kong, IJsland, Israel, Japan, Korea, Liechtenstein, Mexico, New Zeeland, Noorwegen, Pakistan, Panama, Paraguay, Peru, Turkije en Zwitserland samen goed voor 70% van de wereldhandel in dienstverlening.

Palestinawerkgroep bij FNV 6-10 oktober, voor één sterke FNV

Natuurlijk was de Palestinawerkgroep met een informatiestand in Den Haag's World Forum aanwezig bij alle FNV-congressen en bij het FNV-Ledenparlement in de week van maandag 6 oktober t/m vrijdag 10 oktober.
Alle congresgangers en leden van het ledenparlement kregen een flyer van de werkgroep met als kop: Versterk de FNV-solidariteit met de Palestijnse vakbeweging.
Men werd gevraagd zich aan te sluiten bij de Palestinawerkgroep, tevens werd geattendeerd op een steunactie voor Palestijnse kindgevangenen. In de stand werd gewezen op de actie om ABP zich (net als PFZW-PGGM) te laten terugtrekken uit Israelische banken, die de Israelische nederzettingen mede mogelijk maken.
Duidelijk werd gemaakt dat één sterke FNV van groot belang is, ook voor internationale solidariteit!

Hierna wat beelden.






















maandag 29 september 2014

Arbeiders tegen Israel, over hoe belangrijk vakbondsactie is bij BDS-werk


Robert Croma / Flickr
Robert Croma / Flickr


Workers Against Israel


Nothing is more crucial to the success of BDS than the movement’s relationship with organized labor.

Over the past year, the boycott, divestment, and sanctions (BDS) campaign has finally gained some widespread political attention in the United States: from the American Studies Association’s vote to endorse the academic boycott of Israel, to the flurry of student votes for divestment at the University of California and other US campuses, to the unprecedented criticism that met Scarlett Johansson when she quit her role as global ambassador for Oxfam so she could continue as global ambassador for SodaStream.

Last month’s protests at West Coast ports point not only to the momentum with which BDS has moved forward – more quickly than most activists could have predicted – but also to the possibility of direct action posing an ever graver threat to business as usual for Israel, particularly when organized labor is on board.

Until now, no one had ever kept an Israeli cargo ship from unloading for two consecutive days; we blocked the Zim Piraeus for four.

From Saturday, August 16 to Tuesday, August 19, activists at the Port of Oakland protested Israeli human rights abuses by picketing the berths where the ship intended to offload its cargo.

Zim Integrated Shipping Services isn’t just an Israeli shipping company. It’s the largest Israeli shipping company — the tenth largest in the world — and it’s intimately tied to the government, which owns a special stake in Zim (known as the “golden share”) and requires that it keep at least eleven ships at all times, to be used by the military in the case of national security emergencies.

Founded in 1945 by the Histadrut (the main Israeli trade union body) and the Jewish Agency, Zim functioned during the Nakba as the sole maritime connection for Zionist colonists and, subsequently, the nascent state of Israel. The Israeli government’s ownership of Zim has given the company monopoly power from the beginning: US loans going towards transportation, for example, would be earmarked for Zim, prompting one member of the Knesset in 1950 to remark that he “approve[s] the loan legislation, on condition that there is one law for all, and that all companies are treated equally with [government owned] Zim Shipping…. Zim has privileges which private companies don’t.”

Zim was privatized in 2004 when Israel Corp., owned by the Ofer Brothers Group, bought the government’s stake in the company for $115 million. But the government still retains its “golden share,” which gives it veto power over major share sales or other corporate actions.

The Palestinian General Federation of Trade Unions (PGFTU) has called on workers worldwide, and Bay Area workers in particular, to refuse to facilitate the commerce of Zim and other Israeli companies as part of BDS. This call was supported by COSATU, the Coalition of South African Trade Unions.

US unions have for the most part been slow to respond, due in part to the deep and longstanding influence of the Histadrut and its US counterpart, the Jewish Labor Committee (JLC). Formed as an anti-fascist solidarity group in 1934, the JLC has since the end of World War II taken the most reactionary positions on political (and particularly racial justice) issues, from supporting McCarthyite anti-communist, anti-Semitic witch-hunts in the 1950s, to demonizing the black freedom movement in the sixties, to helping roll back affirmative action policies in the seventies, to supporting the US attacks on Vietnam and Iraq.

The organization is primarily concerned, however, with enforcing a pro-Israel line in elite labor and Democratic Party circles, including through its cozy relationship with the AFL-CIO. In 2009, the JLC co-founded the group Trade Unions Linking Israel and Palestine (TULIP), whose specific purpose is to prevent trade union support for BDS and undermine it where it already exists.

Given this political climate, it’s remarkable that this summer’s Block the Boat action in Oakland was able to succeed — and only due to mass community participation and solidarity from the rank and file of the Bay Area dockworkers’ union, the International Longshore and Warehouse Union (ILWU) Local 10. While the JLC and other Zionist organizations wield great influence over the AFL-CIO, the ILWU actually broke with the AFL-CIO as recently as August 2013. The union’s slogan is “An injury to one is an injury to all,” and their history bears out their commitment to international solidarity.

It was a strike by Local 10 that kept a South African ship from offloading its cargo for eleven days in 1984. In 1978, Local 10 refused to load weapons parts that were supposed to be sent to Chile’s brutal military dictatorship. During the Occupy protests, the union refused to work as part of the general strike called for by Occupy Oakland and other activists. Local 10 member Clarence Thomas traces the union’s history of honoring direct actions back eighty years: “[w]e’ve respected community picket lines since 1935, when Local 10 workers refused to load metal that was bound for the war machines of fascist Italy and Japan.”

Since sympathy strikes are illegal under the anti-labor Taft-Hartley Act, the union leadership itself couldn’t take a position in support of Block the Boat’s community picket. But the sympathies of the rank-and-file are nonetheless clear, nowhere more so than in the 2010 resolution (adopted by Local 10’s executive board) condemning Israel’s attack on the Mavi Marmara and declaring support for the PGFTU call for boycott. That year saw the first successful port action targeting an Israeli ship in 2010, when (in response to Israel’s massacre of nine activists aboard the Gaza aid flotilla Mavi Marmara) five hundred activists in Oakland prevented a Zim ship from unloading for a full day.

Then as now, the efforts of Oakland’s community in support of the Palestinian liberation movement would not have enjoyed such success without the support of the ILWU rank and file. According to Block the Boat organizer Lara Kiswani, executive director of the Arab Resource and Organizing Center (AROC), part of the reason for the successes of the Bay Area Palestine solidarity work lies in its history of engagement with organized labor: “The Arab and Palestinian community worked for over a decade to establish a relationship to the labor movement in the Bay Area.”

Indeed, Block the Boat had initially been planned for August 2, but AROC organizers pushed for it to be rescheduled to August 16 in order to give them time to develop their relationship with the union, as well as to bring out the Palestinian and other Arab leadership that has been central throughout protests against the Gaza massacre. Day after day, AROC and other activists went to the union hall to talk to the workers, to explain why they were carrying out the action, to answer their questions, and to ask for their support, in a continual process of engagement.

We also had the support of ILWU members who are community activists around many anti-racist struggles. The most important relationships weren’t with the union leadership, Kiswani says, but with the rank and file, who were supportive throughout the action: “[W]e even received phone calls and emails from ILWU workers providing us with vital information about the ship, its whereabouts and its anticipated departure.”

While Block the Boat was originally planned as a one-off, the success of the August 16 action (the Piraeus didn’t even attempt to dock) created such momentum that the effort broadened beyond the initial organizing. The community returned every day at 5 am, and then again at 5 pm. Zim tried to wait it out — they even (apparently) tried to fake us out by making for Los Angeles and then doubling back to dock in a different berth, operated by Ports of America (PA).

The little cargo Zim managed to offload was, according to sources in the longshoremen’s union, a result of the duplicity of PA, which circumvented our picket by calling in longshoremen to work other ships before transferring them to the Piraeus. In 2010, Local 10 was under contract, which guaranteed they would be paid irrespective of their decision to strike. This time, however, they were without a contract, which meant they wouldn’t be paid if they refused to work. Still, every morning and every evening, Local 10 lived up to their values and reputation by refusing to cross our picket line.

We were told that, officially, the longshoremen wouldn’t cross because of “unsafe working conditions.” It wasn’t our picket that made the conditions unsafe, but rather, potential police reaction — union members pointed to a 2005 incident in which Oakland police shot workers crossing a picket line with rubber bullets. As long as our picket line was big enough, Local 10 would respect it.

The longshoremen kept their word. As midnight approached on Tuesday, August 19, we heard from several sources that those longshoremen who had been manipulated into working the Zim ship were planning to engage in a work slowdown, deliberately minimizing the amount of cargo they unloaded. The insistence of AROC and other activists that the Block the Boat coalition take the time to cultivate a relationship with labor based on trust and respect turned out to be crucial.

While some sloppy media reports alleged that the ship had successfully unloaded its cargo before leaving the Bay, sources told us that only a fraction of the 176 Oakland-bound containers were actually offloaded. One Port of Oakland official claimed 26 had been unloaded; other union sources said 50. These figures remain unconfirmed, but regardless of the exact numbers, as the ship finally left it was clearly still laden with red containers, while no cargo was loaded onto it.

This information has since been confirmed by companies quoted as saying they’re reconsidering doing business with Zim in the wake of Block the Boat. It would certainly explain why it spent August 20 moored in the Bay instead of taking off immediately. Maybe it was waiting for us to leave before attempting to dock at another berth. At any rate, it wasn’t a decision Zim made lightly: one dockworker told us every twelve hours we delayed the Piraeus cost the company $50,000.

That figure, too, is still unconfirmed, but what we know for sure is that the lost revenue greatly exceeds the operating costs. After activists in Los Angeles, Tacoma, and Seattle also succeeded in delaying Zim ships, it’s clear that Block the Boat isn’t just a flash in the pan: doing business with Zim can cause significant delays, and customers who don’t want to deal with that will take their business elsewhere.

So it appears that, as a BDS tactic, Block the Boat has legs. And it’s no surprise that it was kicked off in the Bay Area, a hotbed of Palestinian and Palestine solidarity activism. University of California Berkeley and University of California Davis, for example, were home to two of the earliest chapters of Students for Justice in Palestine (SJP), an organization of which I am a member. In 2002, Berkeley hosted the first National SJP Conference. Since then, SJP chapters have been at the vanguard of BDS campaigns (specifically focused on divestment) at universities across the United States.

Kiswani, herself one of the co-founders of SJP at Davis, says the strength and vision of pro-Palestinian organizing in the Bay Area is attributable, in part, to the painstaking work of building coalitions across movements: “The organizing that led up to the Block the Boat action in Oakland included the leadership of AROC and that of Arabs and Palestinians,” she told me, “but also involved the leadership of organizers that work on issues of policing, militarization, anti-war, economic, housing, and racial justice.”

The growing success of BDS — through divestment initiatives, Block the Boat, or other direct actions — depends on precisely these kinds of relationships. As this action showed, no single relationship is more crucial to the effectiveness of BDS than its relationship to organized labor. BDS isn’t just about isolating Israel. It’s also about normalizing that isolation, so that every dollar Zim loses due to delays or spoiled goods carries with it the threat of much greater losses.

Zim is already in dire financial straits, requiring a gigantic restructuring plan that would, among other things, write off $1.4 billion of the company’s $3.4 billion debt. Israel regards Zim as vital to national security, and not just because of its golden share or those eleven ships. The Israeli government’s ability to preserve its regime of ethnic cleansing and apartheid ultimately depends on its smooth integration into the global capitalist system.

Corporations like Zim are lifelines that tie Israel to the “international community” of global trade. The Israeli economy is heavily dependent on exports, mostly to the US and Europe: A 2011 meeting of Israeli capitalists concluded that, if government policy doesn’t change dramatically, Israel eventually will face isolation on the order of what ended apartheid South Africa.

One of Israel’s largest global industries is the repression industry. Israel plays a critical role in supplying repressive regimes — from Pinochet to the Argentinean junta to the South African apartheid government, from the United States to Brazil to India — with the technology, weapons, strategies, and methods of repression that they need to repress their own populations and gain political and economic power through the exploitation of people and land across the globe.

However, beyond the war economy, according to the Israel Export Institute, “a worrying picture”: Israeli exports to the US have been declining for five consecutive quarters, falling 7 percent in the second quarter of 2014. The Palestine solidarity movement is moving from strength to strength. The protests of Zim, as the last big solidarity action in the wake of Israel’s counterinsurgency operation in the Gaza Strip, makes clear how ripe the situation is for an escalation of BDS action in the US and worldwide.

The keys to escalating BDS lie at the intersections of struggles. The progressive currents in organized labor are in many cases already sympathetic to Palestinians. It’s up to activists to reciprocate by being precise in our work, and ever mindful of the pressures union workers are under and their experience of corporate power.

It’s up to everyone who stands in solidarity with Palestinians to make connections. The Zim line imports Israeli-made ammunition into the US for use by police and the military. The bullets Israel routinely uses to kill Palestinians with impunity are the same bullets the US uses to kill black and brown people from Oakland to Ferguson to Afghanistan.

Zim is a key material link between the purveyors and the executors of imperial violence, between racist state repression at home and abroad. This year as last year, SWAT teams and military contractors from around the world convened in Oakland for the annual “Urban Shield” global training exercise and weapons expo. Like other such events, Israelis feature prominently at Urban Shield, often advertising their wares as field-tested on Palestinians.

This year, Urban Shield was met with fierce resistance from a coalition of hundreds of activists, from those organizing against local police brutality and mass incarceration to those organizing against Israeli militarism and apartheid.

Oakland won’t be hosting Urban Shield next year. And a glance at the Zim Pacific line’s schedule indicates there will be no Zim ships docking in California — not in the Bay Area, and not in Los Angeles — after the next Oakland Block the Boat action on October 25.

That’s what BDS looks like to me.

zondag 28 september 2014

VERSLAG GAZA-ZITTING RUSSELL TRIBUNAAL OVER PALESTINA

Twee beelden (van Amos Libby) uit vele:




Anja Meulenbelt:Tribunaal tegen de misdaad van het zwijgen
'...  Dat we één misdaad in ieder geval hebben doorbroken, de misdaad van het zwijgen.'

Abu Pessoptimist: oorlogsmisdaden in Gaza en een risico van genocide
' Israel heeft zich tijdens de Operatie Protective Edge in de Gaza-strook in juli en augustus van dit jaar schuldig gemaakt aan oorlogsmisdaden, misdaden tegen de menselijkheid, moord, uitroeiing en vervolging en het aanzetten tot genocide. Tot die conclusie is het Internationale Russell Tribunaal (Ìnternationale Tribunaal over Oorlogsmisdaden), donderdag gekomen na een tweedaagse zitting in Brussel die speciaal was gewijd aan de jongste militaire veldtocht van Israel tegen Gaza. ...  '

Zie verder: Extraordinary Session on Gaza: Summary of findings, Brussels, 25 September 2014

- Zie daarin 35 punten met als laatste een oproep aan de zgn. Civil Society, aan maatschappelijke organisaties zoals ook vakbonden. En hun leden dus.
- De site bevat verder ook de agenda's van 24 en 25 september, videobeelden van de getuigenissen, getuigenisssen in schrift en videobeelden van de persconferentie.

Werkloze Palestijnen trotseren doodsrisico om te emigreren

Jobless Palestinians brave death to migrate

Mohammed Omer, 24-9-2014

Living in unspeakable conditions, Gaza’s youth are taking incredible risks to escape the strip to find work and dignity in Europe



Scores of Palestinian migrants wait for days at the Rafa crossing with Egypt (AFP)

RAFAH, Gaza City - Ahmed Abu-Ayyad first heard about the devastating shipwreck that killed hundreds of migrants on the news when the television began beaming in images of dead bodies, drowned off the coast of Malta.

The 25-year-old saw that many people were missing, including Palestinians with whom he grew up, and he could feel panic and despair spread through his neighbourhood as families began to mourn their loved ones, fearing but not yet knowing whether they were alive or dead.

But while the memories are still fresh, and people are still reeling from the 13 September disaster, Abu-Ayyad insists that he still wants to travel far away from Gaza. After living through the latest Israeli war - and surviving some seven weeks-worth of bombing and fighting - he says that he has nothing left to lose and dreads staying, more than he dreads the perilous journey to Europe where he says he will at least experience some simple freedoms.

“I just dream of having an ordinary job and the ability to live a dignified life,” said Abu-Ayyad.

“Here, in Gaza, I am not able to have either," he adds, before explaining that the absence of basic human rights drives him to constantly dream of a life that is just not possible under Israel's occupation and blockade.

- See more at: http://www.middleeasteye.net/in-depth/features/jobless-palestinians-brave-death-migrate-766919317  


maandag 22 september 2014

LabourStart petitie: Say No to union-busting of Palestinian workers organizing in Mishor Adumim


 An attempt to unionize Palestinian garage workers in the West Bank is being busted by an Israeli employer working together with police. Workers at the Zarfati Garage organized in the independent WAC-MAAN union, called a strike to defend their rights and the employer retaliated by fabricating “security” charges against the union leader, Hatem Abu Ziadeh using the war in Gaza as a cover. Israeli police have now revoked his work permit, which meant his actual dismissal. WAC-MAAN and the workers at Zarfati Garage are determined to struggle against this arbitrary persecution of Committee Chairperson Hatem Abu Ziadeh. Please support their demand to cancel all charges against Abu Ziadeh and allow the workers to freely organize and demand their rights.

Support them by sending a message of protest.

zondag 21 september 2014

Israel sloopte Palestijnse Ar-Rayyan yoghurtfabriek in Hebron

Israel sloopt melkfabriek in Hebron en huizen van Bedoeïenen bij Jeruzalem

The remains of the Al-Rayyan yogurt factory after the Israeli army demolished it. (Photo by Youth Against Settlements)
De resten van de Ar-Rayyan yoghurtfabriek in Hebron. (Foto Youth Against Settlements)

Israelische bulldozers hebben dinsdagmorgen vroeg een fabriek van yoghurt in Hebron verwoest, zo hebben getuigen  het persbureau Ma'an gemeld.  Zij zeiden dat Israelische militairen naar de wijk al-Rama kwamen met twee bulldozers en twee graafmachines en begonnen de fabriek af te breken, die eigendom is van Hebrons Islamitische Liefdadigheidsvereniging. Het leger verklaarde de wijk tijdens de sloop tot een gesloten militair gebied en hield op die manier journalisten en omstanders op een afstand.

Hatim al-Bakri, de voorzitter van het bestuur van de Islamitische Liefdadigheidsvereniging, zei dat de schade die is toegebracht ongeveer twee miljoen dollar bedraagt. Hij verklaarde ook dat de hulpverlening aan weeskinderen in de regio Hebron zwaar te lijden zal hebben van de Israelische vernielingen.

A solidarity visit to the Al-Rayyan yogurt factory two months before the demolition. (Photo by Haggai Matar)
De fabriek twee maanden eerder, gefotografeerd tijdens een bezoek van activisten. (Foto Haggai Matar)
 
Bakri zei dat de Israeli's in  de maand Ramadan al de bezittingen en machines van de fabriek in beslag hadden genomen. Dat gebeurde in het kader van de reeks razzia's op de Westoever die volgde op de kidnapping van drie Joodse tieners in de buurt van Gush Etzion. Bakri zei dat de Israeli's de vereniging ervan beschuldigen banden met Hamas te hebben.  

Los van de vernielingen in Hebron vernietigden de Israeli's dinsdag ook vijf huizen van Bedoeïenen in het plaatsje Jaba'a ten oosten van Jeruzalem. Een woordvoerster van het militaire gezag bevestigde tegenover Ma'an dat in Hebron een ''illegale structuur'' was  vernietigd. Zij bevestigde ook de sloop van vijf huizen in Jaba'a die geen vergunning hadden. 

Israel heeft tot nu toe in 2014 359 huizen en structuren op de Westoever vernield onder het motto dat ze geen vergunningen hadden, volgens het Israelische Comité tegen de Sloop van Huizen (ICAHD). Palestijnen kunnen om vergunningen vragen tot ze een ons wegen, ze worden bijna  nooit verleend. In totaal heeft Israel sinds het in 1967 de Westoever en Jeruzalem bezette, meer dan 27,000 huizen verwoest.

قوات الاحتلال الاسرائيلي تهدم مساكن للبدو بالقرب من قرية جبع (عدسة:بهاء نصر/وفا)
Bedoeïenen uit Jaba'a tussen de rommel na de verwoesting van hun huis. (Foto WAFA, 2 september 2014).

Bron: http://abu-pessoptimist.blogspot.nl/2014/09/israel-sloopt-melkfabriek-in-hebron-en.html

VOLG GAZA-ZITTING RUSSELL TRIBUNAAL OVER PALESTINA, BRUSSEL 24 SEPTEMBER


Zie http://www.russelltribunalonpalestine.com/en/sessions/extraordinary-session-brussels
Met alle details over de zitting, die Live Stream te volgen is.



 

Deze speciale zitting van het Russell Tribunaal over Palestina (focus op Gaza) wordt weer gesteund door de vakbeweging in België, door de ABVV en de Algemene centrale-ABVV. Zij steunden eerder het Russell Tribunaal van maart 2013 te Brussel, waarbij ook Shaher Sa'ed van de PGFTU (Palestijnse vakbondsfederatie) aanwezig was.

 

Politie in Israël houdt Palestijnse arbeiders eronder


Politie in Israël houdt Palestijnse arbeiders eronder


Nir Hasson 1

Terwijl de afgelopen weken het Israëlische leger huishield in Gaza, kwam de politie in Israël in actie tegen Palestijnse arbeiders op de Westelijke Jordaanoever. Vakbond Workers' Advice Center-MAAN steunde hun verzet en bracht een petitie uit die LabourStart wereldwijd verspreidde: "Israëls politie helpt Joodse werkgevers stakingen te breken op de West Bank". 2
De petitie laat zien hoe Arabische arbeiders door de politie in opdracht van de werkgevers geïntimideerd worden, wanneer ze zich in een vakbond organiseren.

Ontslag spreekbuis arbeiderscomité

"Het politiedistrict van Judea en Samaria wordt soms door Joodse werkgevers op de West Bank ingezet om pogingen van Palestijnse arbeiders tegen te gaan die hun arbeidsomstandigheden willen verbeteren", aldus een petitie die maandag 15 september 2014 is overhandigd aan de Hoge Raad van Justitie.

De petitie werd, met steun van het Workers' Advice Center-MAAN, aangeboden door Hatem Abu Ziadeh, 44 jaar, inwoner van Bir Zeit. Abu Ziadeh werkt al jaren bij de Tzarfati Garage, een groot auto-service centrum in de industriële zone Mishor Adumim vlakbij Jeruzalem. Net als veel werkgevers van Palestijnse arbeiders voorzagen de garagebazen niet in sociale voorzieningen voor de daar werkzame arbeiders. In de afgelopen vijftien maanden was Abu Ziadeh spreekbuis van een arbeiderscomité dat met hulp van de vakbond MAAN werd opgezet, om over betere arbeidsvoorwaarden te onderhandelen.

Toen de garage-eigenaars probeerden Abu Ziadeh te ontslaan, wendde MAAN zich tot het Hof van Arbeid van Jeruzalem. Dat Hof droeg anderhalve maand geleden de eigenaars op het ontslag van Abu Ziadeh ongedaan te maken en verder te onderhandelen met de arbeiders.
De volgende dag deden de garage-eigenaars aangifte tegen Abu Ziadeh bij de politie van het district Judea en Samaria, omdat hij andere arbeiders zou hebben bedreigd. Abu Ziadeh werd beschouwd als een veiligheidsrisico, omdat hij een voertuig van het Israëlische Leger had beschadigd waaraan in de garage werd gewerkt.

Zie verder Solidariteit.nl

vrijdag 19 september 2014

Israel doet goed zaken, dankzij Gaza-oorlog

Israeli drone conference features weapons used to kill Gaza’s children

The Hermes 900 was among the drones used to bomb Gaza this summer. (Tal Inbar)

Less than one month after killing more than 2,100 Palestinians in Gaza, including over 500 children, Israel is hosting its annual drone conference.

Organized in partnership with the US embassy in Tel Aviv, “Israel Unmanned Systems 2014” offers Israeli military firms an opportunity to flaunt the performance of their products, many of which were tested on Palestinians in the besieged Gaza Strip this summer.

Palestine has long served as a laboratory for Israel’s ballooning “homeland security” industry to test and perfect weapons of domination and control, with disenfranchised and stateless Palestinians serving as their lab rats.

Speaking to the German magazine Der Spiegel last month, Avner Benzaken, head of the Israeli army’s “technology and logistics” division — a unit “comprised largely of academics who also happen to be officers” — explained the benefits of this occupation.

“If I develop a product and want to test it in the field, I only have to go five or ten kilometers from my base and I can look and see what is happening with the equipment,” said Benzaken. “I get feedback, so it makes the development process faster and much more efficient.”

Easy access to a captive population to experiment on allows Israeli weapons manufacturers to market their products as “combat-proven,” a coveted label that gives Israel a competitive edge in the international arms trade. Israel’s suppression technology is then exported to regimes that are similarly invested in subjugating the poor and marginalized.

This dystopian arrangement has paved the way for Israel, a country the size of New Jersey, to rank among the globe’s top five largest arms exporters and to become the world’s number one exporter of unmanned aerial vehicles (UAVs), or drones.

“Combat-proven”

One of the sponsors of this year’s drone conference is G-NIUS. Formed as a joint venture between two of Israel’s largest arms companies — Elbit Systems and Israel Aerospace Industries (IAI) — G-NIUS develops unmanned ground vehicles for the Israeli army.

Thanks to the Gaza assault, G-NIUS can now add “combat-proven” to the resumé of its unmanned Armored Personnel Carrier (APC), which was deployed operationally in Gaza this summer, marking the first time a remote controlled and unmanned APC has ever “participated in combat,” according to Israel Defense.

Those attending the drone conference were scheduled to visit G-NIUS on Monday 15 September to get a first-hand look at the machines used to assist in Gaza’s destruction.

They were also scheduled to visit Israel’s largest developer of military technology, Elbit Systems, which benefited enormously from the summertime offensive.

Elbit’s stock jumped to its highest level since 2010 during the Gaza slaughter, a phenomenon Bloomberg Businessweek attributed to investor speculation that the Haifa-based company would see increasing demand for its products from governments impressed by its blood-soaked performance.

One product likely to use the Gaza bloodshed as a selling point is Elbit’s Hermes 900, which was deployed operationally for the first time during Operation Protective Edge.

The Hermes 900 is a larger and more advanced version of the Hermes 450, an aerial attack and surveillance drone that was used by the Israeli army to deliberately target civilians in Gaza during Israel’s 2008-2009 onslaught, according to Human Rights Watch.

Elbit drones were also used to kill civilians in Israel’s war on Lebanon in 2006, including Red Cross workers, ambulance drivers and dozens of people fleeing their homes for refuge from relentless Israeli bombardment.

Even before it helped Israeli soldiers reduce Gaza to rubble, the Hermes 900 was winning lucrative contracts.

In July, the Swiss government purchased the Hermes 900 system for $280 million. And earlier this year, the Brazilian government purchased a fleet of Hermes drones, including the Hermes 900, to help crush the massive protests that erupted across Brazil against the World Cup.

After participating in Israel’s 51-days of terror on Gaza this summer, the Hermes 900 can join its predecessors in the “combat-proven” camp, which is sure to boost demand.

Also likely to profit from its role in turning Gaza into a graveyard is Elbit’s Skylark mini-UAV, a hand-launched surveillance drone. Though it’s been used in Gaza in the past, Operation Protective Edge was the first time the Skylark was deployed in large numbers to assist the invading ground forces.

Roy Riftin, a general and chief artillery officer in the Israeli army, told Defense News that the Skylark was instrumental in “serving up targets of opportunity” for Israeli gunners.

Weapons testing

Drone makers were’t the only ones to profit from the Gaza massacre.
Mired by debt prior to the Gaza onslaught, Israel Military Industries (IMI) was on life support. The company’s slump was so severe, the Israeli government planned to privatize it by 2016 and was offering $370,000 severance packages to any employee willing to retire early.

But now things are looking up for IMI.

During Israel’s military assault on Gaza, IMI employees worked nonstop to ensure an endless flow of 5.56 mm bullets and Kalanit and Hatzav tank shells to Israeli forces, reported Haaretz.

The Kalanit and Hatzav tank shells detonate in midair, blanketing the people and structures below with deadly bomblets. The Kalanit, an Israeli army favorite, is so popular that it was awarded Israel’s esteemed “Defense Prize” in 2011. Though they have been used in the past, Operation Protective Edge marked the first time the Kalanit and Hatzav shells were deployed on a colossal scale.

IMI also tested several new weapons during the Gaza slaughter, including its MPR-500 multipurpose rigid bomb, a 500-pound precision-guided explosive so powerful it can penetrate a meter of reinforced concrete. After deploying the MPR-500 the first time in an operational capacity against the structures and bodies of the people of Gaza this summer, demand for the bomb skyrocketed, with 5.6 billion shekels ($1.5 billion) worth in back orders in early August.

Getting in on the action

Meanwhile, foreign military contractors are aiming to cash in on the next slaughter.
Doron Shalev, business development manager at BAE Systems Rokar, a subsidiary of the Anglo-American firm BAE Systems that specializes in developing GPS navigation for artillery, is already angling for new business opportunities from the Israeli war machine in the aftermath of the Gaza slaughter.

Writing in Israel Defense, Shalev notes that Israel’s use of indiscriminate artillery, most heavily in the Shujaiya and Rafah areas, provoked the ire of the Obama administration. To avoid a similar “controversy” in a future attack on Lebanon, Shalev suggests Israel invest in the type of navigation systems that he happens to sell, understanding full well that Israel is itching to attack Hezbollah.
“During the last operation, artillery fire was admittedly employed on a relatively large scale, but it is important to bear in mind that it was employed under relatively favorable conditions,” argues Shalev. “It is important to understand that the next conflict will be different and that the Gaza Strip theater is not in any way similar to Lebanon. For this reason, we must ensure that the right lessons are being drawn and that the artillery layout is being prepared effectively for the next challenge rather than for the previous challenge.”

Lockheed Martin, the world’s largest “defense” contractor, is also looking to get in on the action, having just formed a subsidiary inside Israel. “The move is part of a wider push by Lockheed Martin to seek overseas defense contracts amid a slowdown in US military spending,” reported The Wall Street Journal.

Meanwhile, the besieged and devastated Gaza Strip remains buried under four million tons of rubble as the death merchants responsible parade around Israel’s annual drone festival bragging about their successes in an effort to export their products.

War is a racket indeed.

From  http://electronicintifada.net/blogs/rania-khalek/israeli-drone-conference-features-weapons-used-kill-gazas-children