vrijdag 31 mei 2019

PalestineChronicle: Toegang tot schoon water is een mensenrecht, maar waarom is Palestina een uitzondering?


Access to Clean Water is a Human Right, so Why is Palestine an Exception?



Israeli forces confiscated meters of water pipes in the Jordan Valley. (Photo: Activestills.org)

Free access to clean water is a basic human right. This is not just a common-sense assertion, but also a binding legal commitment enshrined in international law.
In November 2002, the UN Committee on Economic, Social and Cultural Rights adopted “General Comment No. 15” regarding the right to water:
“The human right to water is indispensable for leading a life in human dignity. It is a prerequisite for the realisation of other human rights.” (Article I.1)
The discussion on water as a human right culminated years later in UN General Assembly resolution, 64/292 of 28 July 2010. It explicitly “recognizes the right to safe and clean drinking water and sanitation as a human right that is essential for the full enjoyment of life and all human rights.”
  
It all makes perfect sense. There can be no life without water. However, like every other human right, it seems, the Palestinians are denied this one too.
  
There is a water crisis affecting the whole world, and it is most pronounced in the Middle East. Climate change-linked droughts, unpredictable rainfall, lack of centralized planning, military conflicts and more have resulted in unprecedented water insecurity.
  
The situation is even more complicated in Palestine, though, where the water crisis is related directly to the more general political context of Israel’s occupation: apartheid, illegal Jewish settlements, siege and war. While much attention has rightly been given to the military aspect of the Israeli occupation, the state’s colonial policies involving water receive far less attention, but they are a pressing and critical problem.
  
Ashraf Amra Indeed, total water control was one of the first policies enacted by Israel after the establishment of the military regime following the occupation of East Jerusalem, the West Bank and Gaza Strip in June 1967. Israel’s discriminatory policies – its uses and abuses of Palestinian water resources – can be described as “water apartheid”.
  
Excessive Israeli water consumption; the erratic use of dams; and the denial of Palestinians of the right to their own water or the digging of new wells have all left vast and possibly irreversible environmental consequences. They have fundamentally altered the aquatic ecosystem altogether.
  
In the West Bank, Israel uses water to cement existing Palestinian dependency on the occupation. It uses a cruel form of economic dependency to keep Palestinians reliant and subordinate. This model is sustained through the control of borders, military checkpoints, collection of taxes, closures, military curfews and the denial of building permits. Water dependency is a centerpiece of this strategy.
  
The “Interim Agreement on the West Bank and the Gaza Strip”, known as the Oslo II Agreement, signed in Taba, Egypt in September 1995, crystallized the unfairness of Oslo I, which was signed in September 1993. Over 71 percent of Palestinian aquifer water was made available for Israeli use, with just 17 percent allocated for Palestinian use.
  
Even more appallingly, the new agreement invited a mechanism that forced Palestinians to buy their own water from Israel, further cementing the client-owner relationship between the Palestinian Authority and the occupying state.
  
Israel’s Mekorot water company, a wholly-owned government entity, misuses its privileges to reward and punish Palestinians as it sees fit. In the summer of 2016, for example, entire Palestinian communities in the occupied West Bank went without water because the PA failed to pay Israel massive sums of money to buy back water taken from Palestinian natural resources.
Bewildering, isn’t it? And yet many are still wondering why Oslo failed to deliver the much-coveted “peace”.
  
Look at the numbers in order to appreciate this water apartheid: Palestinians in the West Bank use about 72 liters of water per person per day, compared to 240-300 liters for Israelis. The political responsibilities of such unequal distribution of available water resources can be attributed to both the cruel Israeli occupation and the short-sighted vision of the Palestinian leadership.
  
The situation in Gaza is even worse. The territory will be officially “unliveable” by 2020, according to a UN report. That’s next year. The main reason for this grim prediction is Gaza’s water crisis.
  
According to a study conducted by international charity Oxfam, “Less than four percent of freshwater [in Gaza] is drinkable and the surrounding sea is polluted by sewage.” Oxfam researchers concluded that water pollution is dangerously linked to a dramatic increase in kidney problems in the Gaza Strip. Gaza’s water and sanitation crises are worsening as frequent shutdowns of the enclave’s only functioning power plant are killing any hope for a remedy.
  
The US-based RAND Corporation found that one-fourth of all diseases in the besieged Gaza Strip are waterborne. RAND estimations are no less dramatic. It reports that, based on the World Health Organisation (WHO) standards, 97 percent of Gaza’s water is not fit for human consumption. In terms of human suffering, this reality can only be described as horrific.
  
The hospitals in the Gaza Strip are trying to fight the massive epidemic of illness and disease caused by dirty water while underequipped, suffering electricity cuts and lacking any clean water themselves. “Water is frequently unavailable at Al-Shifa, the largest hospital in Gaza” the RAND report continues. “Even when it is available, doctors and nurses are unable to sterilize their hands to carry out surgery because of the water quality.”
  
According to the environmental media platform Circle of Blue, out of Gaza’s 2 million residents, only 10 percent have access to clean drinking water.
“My children get sick because of the water,” Madlain Al-Najjar, a mother of six living in the Gaza Strip, told Circle of Blue. “They suffer from vomiting and diarrhea. Often, I can tell that the water is not clean, but we have no other option.”
  
Britain’s Independent reported on the story of Noha Sais, a 27-year-old mother of five, living in Gaza. “In the summer of 2017, every one of Noha’s children suddenly fell ill, uncontrollably vomiting and were soon hospitalized. Gaza’s filthy Mediterranean waters had poisoned them.
“The youngest, Mohamed, normally a healthy and boisterous five-year-old, contracted an unknown virus from the sea, which took over his body and brain. Three days after the trip, he slipped into a coma. A week after that he died.”
Noha told the newspaper that,
“The doctors said the source of the infection was a germ that came from the polluted seawater, but they couldn’t work out exactly what it was. They just said to me even if my son recovered, he would never be the same – he would be a vegetable.”
Many similar cases are reported across Gaza, and there is no end in sight. Israel’s water policies are facets of a much larger war against the Palestinian people intended to reinforce its colonial control.
Judging by the evidence, Zionists didn’t “make the desert bloom,” as Israeli propaganda claims. Since its establishment on the ruins of more than five hundred Palestinian towns and villages destroyed between 1947 and 48, Israel has done the exact opposite.
  
“Palestine contains vast colonization potential which the Arabs neither need nor are qualified to exploit,” wrote one of Israel’s founding fathers and first Prime Minister, David Ben Gurion, to his son Amos in 1937. Zionist Israel, though, has done more than just “exploit” that “colonization potential”; it has also subjected historic Palestine to a relentless and cruel campaign of destruction that is yet to cease. This is likely to continue as long as Zionism prevails in Israel and occupied Palestine; it is a racist, hegemonic and exploitative ideology. If access to clean water is indeed a human right, why is the world allowing Israel to make Palestine and its people an exception?
  
– Ramzy Baroud is a journalist, author and editor of Palestine Chronicle. His last book is ‘The Last Earth: A Palestinian Story’ (Pluto Press, London). Baroud has a Ph.D. in Palestine Studies from the University of Exeter and was a Non-Resident Scholar at Orfalea Center for Global and International Studies, University of California Santa Barbara. His website is www.ramzybaroud.net

http://www.palestinechronicle.com/access-to-clean-water-is-a-human-right-so-why-is-palestine-an-exception/

dinsdag 28 mei 2019

PNN: Water, de zuiveringsinstallatie in Beit Jala (West Bank) vernield door Israel

Video: Israeli demolition of wastewater station leads to environmental disaster - PNN/ Bethlehem  
   
Israeli Occupation Forces on 13 February 2019  demolished a Wastewater Screening Station  and other Palestinian owned facilities in Bir ‘Ona area in Beit Jala town located south of Jerusalem, central West Bank.
  
The demolition, carried out without any prior notice by the Israeli municipality of Jerusalem, caused an environmental disaster and major financial losses.   According to the WSSA, the flow of wastewater into agricultural lands from the station caused damage to the olive planted lands owned by citizens, contamination to the ground wells, poisoning to the wild animals, odor emissions and rodents, while the financial losses were estimated at approximately 100,000 Euros.

The Bethlehem Water Supply and Sewage Authority (WSSA) said that its  administrative and technical staff  had no reports of the demolition consequences since Israeli Occupation Authorities (IOA) kept delaying their permits to access the site, located in area C of the West Bank, which falls under Israeli military and civil control. The authority also assured that the station has been owned by the Water Authority since 1993, and had received all the legal papers and permits for construction. However, Palestinians in the area still suffer from ongoing demolitions of homes and facilities.

 


Three weeks into research and contact with the Israeli Civil Administration for access, WSSA said it was shocked to find magnitude of the humanitarian disaster caused by the demolition, which was already based on illegal procedures.




The Water and Sewage Authority, following its visit to the site in coordination with the Palestinian Civil Association and representatives of Israeli bodies including the Civil Administration, the Environment and Nature Protection Authority and the Israeli Water Authority, confirmed that the demolition had already caused an environmental and health disaster, holding the Israeli municipality in occupied Jerusalem responsible for the demolition and reconstruction of the station.

The authority added that the municipality must bear its responsibility and reconstruct the station- which it demolished outside of the law. It also demanded to regain sovereignty over the station in order to run it properly, and demanded the Israeli occupation to facilitate the easement of WSSA’s employees and follow-up by the engineers, which would also require a major intervention from the Palestinian Civil Administration Office and stakeholders.


http://english.pnn.ps/2019/05/28/video-israeli-demolition-of-wastewater-station-leads-to-environmental-disaster/

vrijdag 17 mei 2019

Rightsforum: Wat zegt het Internationaal Recht over Israel/Palestina?

Schendingen

Anders dan een wijdverbreide voorstelling van zaken wil, is er in de kwestie-Palestina/Israël geen sprake van twee partijen die in vergelijkbare mate inbreuk maken op elkaars rechten. De kern van de kwestie is de Israëlische bezetting en kolonisering van Palestijns gebied, die gepaard gaat met schendingen van een scala aan rechten van de overheerste Palestijnse bevolking. Dat ook Palestijnen zich schuldig maken aan schendingen van het recht is evident, maar staat in geen verhouding tot de Israëlische onderdrukking van miljoenen Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever, in Oost-Jeruzalem en in Gaza.
   


De bezetting: schending van het oorlogsrecht


De Israëlische rechtsschendingen hebben hoofdzakelijk betrekking op twee deelgebieden van het internationaal recht: de universele mensenrechten en het internationaal humanitair recht. Het internationaal humanitair recht is uitsluitend van toepassing op gewapende conflicten en wordt om die reden ook oorlogsrecht genoemd. Het is primair bedoeld om onnodig lijden te minimaliseren en bescherming te bieden aan personen die niet (meer) deelnemen aan vijandelijkheden, onder wie burgers die onder bezetting leven.

  
Onder dit recht heeft een bezettende mogendheid weliswaar bepaalde rechten, maar minstens zoveel plichten. Ze geldt als tijdelijk, ‘waarnemend’ bestuurder van het bezette gebied en dient de zaken in het gebied zoveel mogelijk bij het oude te laten. Het aanbrengen van permanente veranderingen is alleen toegestaan om dwingende militaire redenen of ten bate van de bevolking. Een bezetting doet geen afbreuk aan de soevereine rechten van de bewoners van het bezette gebied, en de bezetter dient zowel het internationaal recht als de plaatselijke rechtsregels in acht te nemen.
De bezetter is verder in hoge mate verantwoordelijk voor het welzijn van de bevolking. Hij dient onder andere de openbare orde en veiligheid te garanderen, voor levensmiddelen, medicijnen en medische faciliteiten te zorgen als daar gebrek aan bestaat, en mee te werken aan hulpverlening door externe partijen als die noodzakelijk is. Dit alles met bijzondere aandacht voor kwetsbare groepen binnen de samenleving, met name kinderen.
  
Het moge duidelijk zijn (zie het dossier De kwestie-Palestina/Israël) dat het Israëlische bezettingsregime zich weinig van deze verplichtingen aantrekt en alleen al met zijn grootschalige koloniseringsproject de Westoever en Oost-Jeruzalem in ieder opzicht van karakter verandert. Met zijn bezettingspolitiek schendt Israël dus (onder andere) het internationaal humanitair recht.
  
De Israëlische regering wijst vrijwel iedere verantwoordelijkheid af en stelt dat er eigenlijk geen sprake is van een bezetting. Ze betoogt dat Israël recht heeft op het bezette Palestijnse gebied, en dat de status daarvan dus niet die van ‘bezet gebied’, maar hooguit van ‘betwist gebied’ is. Deze voorstelling van zaken is van meet af aan verworpen door de internationale gemeenschap, en vindt alleen weerklank in kringen van wat ‘de bezettingslobby’ wordt genoemd: het internationale conglomeraat van politici, pressiegroepen en donoren dat stelt dat Israël (of preciezer: ‘het joodse volk’) om religieuze of ideologische redenen recht heeft op Palestijns gebied.

Van de EU tot de VS tot Nederland: zelfs onder de meest loyale bondgenoten van Israël is geen regering die beweert dat er geen bezetting is. En van de Veiligheidsraad tot de Algemene Vergadering tot de Mensenrechtenraad: alle relevante VN-organen hebben de Westoever, Oost-Jeruzalem en Gaza in reeksen resoluties als bezet gebied aangemerkt, en Israël keer op keer gewezen op zijn verplichtingen als bezettende mogendheid. 
Bovendien hebben ze Israël eraan herinnerd dat het op gewelddadige wijze verwerven van gebied in strijd is met het VN-Handvest, waaraan het als lid van de VN gebonden is en in de eigen Onafhankelijkheidsverklaring trouw heeft gezworen. In 2004 concludeerde het Internationaal Gerechtshof in zijn eerdergenoemde rapport over de Israëlische ‘Afscheidingsmuur’ op de Westoever ten overvloede dat ‘all these territories (including East Jerusalem) remain occupied territories and Israel has continued to have the status of occupying Power’.
  


   
In de Israëlische nederzetting Gilo gaat het bouwen door.
De Israëlische Afscheidingsmuur scheidt deze 
nederzetting van het Palestijnse Bethlehem op de Westbank. 
10 maart 2012. Ryan Rodrick Beiler / Shutterstock.com
 
Zie verder>

https://rightsforum.org/achtergronden/dossiers/internationaal-recht/kolonisatie-een-ernstige-schending/


En  om verder te lezen>
https://rightsforum.org/achtergronden/documentatie/boeken/ 

En zie ook>
May 15 – Al-Nakba (The Catastrophe) – 1948-2019

https://palestina-komitee.nl/?p=7558

donderdag 16 mei 2019

Al Haq: Al-Haq welcomes the first report to UNHRC by UN Special Rapporteur, Professor Michael Lynk, on the situation of human rights in the OPT Go to the profile of Al-Haq | Palestine

 
(Jerusalem, March 27, 2017) — Al-Haq welcomes the first report to the Human Rights Council by the UN Special Rapporteur on the situation of human rights in the OPT, Professor Michael Lynk. In his report (PDF), the Special Rapporteur calls on Israel to bring a complete end to its 50 year occupation of the Palestinian territory and honour the rights of human rights defenders in the OPT. Professor Lynk called on Israel to end the use of criminal, legal, and security tools to obstruct the legitimate work of human rights defenders, including the use of arbitrary arrests and detentions, and to repeal all restrictive legislation targeting human rights defenders.
  
As highlighted in the report, civil society organizations and human rights defenders across the OPT and Israel, including Al-Haq, have faced repeated attacks aimed at undermining our important and necessary work, but we remain steadfast in pursuing our missions.
Al-Haq, a leading Palestinian human rights organization, has endured a grievous pattern of threats, cyber-attacks and a campaign of attempted interference; with their work by persons unknown. Beginning in the autumn of 2015 and continuing into 2016, a series of detailed letters by either anonymous or impersonating individuals were sent to donors and partners of Al-Haq, purporting to raise serious concerns about fraud, corruption, financial disarray, lack of transparency and organizational disunity at the organization. Al-Haq was required to expend considerable resources refuting the unfounded allegations, including having its auditors — Ernst & Young — assure the partners and donors that there has been no financial or institutional malfeasance. Other messages contained explicit threats to the lives or well-being of various Al-Haq employees, including its General Director, Shawan Jabarin.— Page 12 of the report



Front Line Defenders, 2016

“One highly illustrative and disturbing example of the current climate was the series of sophisticated death threats and menacing accusations issued to Ms. Nada Kiswanson, a human rights lawyer in The Hague, The Netherlands, where she represents Al-Haq and other human rights defenders in Europe and before the International Criminal Court (ICC). Beginning in February 2016 and intensifying over the following months, Ms. Kiswanson received multiple phone and email messages to private numbers and encrypted message services — some of them anonymous, others from individuals impersonating governmental, intergovernmental and international organizations — stating that she would be “eliminated”, she was “not safe at all and hopefully this would remain”, and “Honey, you are in grave danger. You have to stop what you are doing.” Thousands of fabricated leaflets with Al-Haq’s logo were distributed to homes in Ms. Kiswanson’s neighborhood, describing Al-Haq as an organization “working to strengthen the Islamic base in the country,” and asking for financial donations to be delivered to her home address.
Funeral flowers were left in front of her house. Amnesty International stated that it had to temporarily shutter its office in The Hague, after one of its employee’s email accounts had been hacked as a means of sending threats to Ms. Kiswanson. The Observatory for the Protection of Human Rights Defenders noted that these attacks demonstrated a high level of technological sophistication and financial backing. To date, police in the Netherlands have investigated the threats and have provided protection for Ms. Kiswanson, but they have been unable to locate their source. This is the first known attack on Dutch soil against a human rights defender working on ICC issues.” — pages 14 & 15 of the report

 
https://medium.com/@AlHaq.EN/al-haq-welcomes-the-first-report-to-unhrc-by-un-special-rapporteur-professor-michael-lynk-on-the-fd91f21f001d 

Al-Haq welcomes the first report to UNHRC by UN Special Rapporteur, Professor Michael Lynk, on the situation of human rights in the OPT

Go to the profile of Al-Haq | Palestine

woensdag 15 mei 2019

Nederlands Palestina Komitee: 'transfer' en verdrijving –lees: etnische zuivering –als bepleit door kopstukken binnen de zionistische beweging

Theodor Herzl-architect of contemporary Zionism.

'When we occupy the land, we shall bring immediate benefits to the state [Turkey] that receives us. We must expropriate gently the private property on the estates assigned to us. We shall try to spirit the penniless population across the border by procuring employment for it in the transit countries, while denying it any employment in our own country.' 

 

(12 June, 1895; in: Raphael Patai, ed., The Complete Diaries of Theodor Herzl; Volume 1; translated by Harry Zohn; New York, Herzl Press & T. Yoseloff, 1960; pp. 88-89).  

 

Etcetera........

https://palestina-komitee.nl/wp-content/uploads/2017/11/transfer-en-verdrijving.pdf

 

--------------------------------------

 Bovenstaande citaten zijn verzameld door de Palestijnse wetenschapper Nur Masalha (School of Theology, Philosophy, and History van het St Mary's University College; Twickenham, Groot-Brittannië), auteur van Expulsion of the Palestinians -The concept of 'Transfer' in Zionist Political Thought, 1882-1948; Washington, Institute for Palestine Studies, 1992; 235 pp.; A Land without a People -Israel, Transfer and the Palestinians, 1949-96; Londen, Faber & Faber, 1997; 246 pp.; en van Imperial Israel -The Politics of Expansion; Londen, Pluto Press, 2000; 279pp.

MO.BE: Wil Europa nog wel een rol spelen in het Midden-Oostenconflict? Tine Danckaers

 
Europa, Israël en de Palestijnen: een mislukte driehoeksverhouding

Wil Europa nog wel een rol spelen in het Midden-Oostenconflict?

dinsdag 14 mei 2019

Nederlands Palestina Komitee: Al-Nakba 1948


Al-Nakba (1948)


De eenzijdige proclamatie van de Staat Israel op 14 mei 1948 had voor de Palestijnen dramatische gevolgen. Want de oorlogshandelingen die onmiddellijk daarop uitbraken, zijn door Israel aangegrepen om een tot in details voorbereide campagne van etnische zuivering in gang te zetten (het zogeheten Plan Dalet), bedoeld om de demografische verhoudingen in de te vormen Joodse Staat meteen ingrijpend te wijzigen. Gebeurde dat niet, dan zou net iets meer dan de helft van de inwoners van die Joodse Staat ‘niet-joods’ zijn.
 
Om de vluchtelingenstroom op gang te brengen, zijn bloedbaden aangericht. Daarvan was al vóór 14 mei 1948 – ruim een maand vóór het eind van het Britse mandaat over Palestina – sprake, waaronder in het Palestijnse dorp Deir Yassin op 9 april 1948. Al met al waren vóór de proclamatie van de Staat Israel waren al rond 300.000 Palestijnen voor het geweld op de vlucht geslagen.
  
Uiteindelijk kwamen zo’n 750.000 Palestijnen (83 procent van het Palestijnse bevolkingsdeel) als vluchteling elders in Palestina of in de Arabische buurlanden terecht. Degenen die niet waren gevlucht, bleven als minderheid achter in een staat die bedoeld was voor joden. Om de terugkeer van de vluchtelingen te bemoeilijken, zo niet onmogelijk te maken, werden ruim vijfhonderd ontvolkte dorpen met de grond gelijkgemaakt.
  
Al in december 1948 legde de Algemene Vergadering van de VN, overeenkomstig haar Handvest, in Resolutie 194 het recht op terugkeer en compensatie van Palestijnse vluchtelingen vast. Op voorwaarde deze resolutie te implementeren, is Israel in 1949 toegelaten tot de VN. Implementatie van Resolutie 194 is evenwel achterwege gebleven. Onder meer Europese lidstaten – waarvan er twee behoren tot de permanente leden van de Veiligheidsraad – hebben daaraan voor Israel geen consequenties willen verbinden, zoals het doorvoeren van dwangmaatregelen. Daarmee hebben zij implementatie van de rechten van de Palestijnen verhinderd. Aan Palestijnse vluchtelingen is (en wordt) via de speciaal daarvoor in het leven geroepen (december 1949) United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees in the Near East (UNRWA) humanitaire hulp verleend. De UNRWA is blijven bestaan naast het  korte tijd later opgerichte Office of the United Nations High Commissioner for Refugees (UNHCR).
  
Voordat Groot-Brittannië in de Kwestie Palestina naar de achtergrond verdween, schaarde Londen zich achter het streven van koning Abdullah van (toen nog) Trans-Jordanië om meer Arabisch grondgebied onder controle te krijgen, door deze toe te staan – de Jordaanse strijdkrachten stonden destijds nog onder bevel van Britse officieren – zich in de oorlog van 1948-1949 meester te maken van de Westelijke Jordaanoever, inclusief Oost-Jeruzalem, waar zich heiligdommen van joden, christenen en moslims bevinden. Vooraf waren daarover geheime afspraken gemaakt met het joods-zionistische leiderschap in Palestina. Wat Groot-Brittannië betreft werd de steun voor deze stap vooral ingegeven om te voorkomen dat het machtsvacuüm dat met het vertrek van de Britten in Palestina ontstond, door Palestijns-nationalistische krachten zou worden opgevuld. In 1950 werd de Westelijke Jordaanoever, inclusief Oost-Jeruzalem, door Trans-Jordanië geannexeerd, waarna het land zijn naam veranderde in Jordanië, aangezien beide oevers van de rivier de Jordaan nu binnen het grondgebied van de staat vielen. De Strook van Gaza kwam onder militair bestuur van Egypte te staan.
  
Zo is het voormalige mandaatgebied Palestina kort na de Tweede Wereldoorlog opgedeeld in de Staat Israel (dat door veroveringen uiteindelijk niet 54 maar 78 procent van het grondgebied besloeg) en daarnaast de Westelijke Jordaanoever en de Strook van Gaza (samen de resterende 22 procent). De grenzen tussen de verschillende delen waren willekeurig, aangezien zij niet anders waren dan wapenstilstandlinies tussen de diverse legermachten.

Verder>
 https://palestina-komitee.nl/?p=851

Al Jazeera: The return of Palestinian refugees is quite possible ...despite what Israel may claim, Ahmed Abu Artemaby




Some 800,000 Palestinians were forcefully expelled from their homes and land when Israel was founded in 1948 [File: Reuters/Ali Hashisho]
 
Some 800,000 Palestinians were forcefully expelled from their homes and land when Israel was founded in 1948 [File: Reuters/Ali Hashisho]

Еvery year, a day after Israel marks its independence day on May 14, we commemorate with sadness and nostalgia the Nakba of 1948. The events of that year changed the Palestinian lot for generations to come, transforming them from a people living peacefully and comfortably off of the fruits of their land to refugees struggling in misery in overcrowded camps, forced to depend on charity for their daily bread.
  
Every year, in our communities we count how many elderly Palestinians who witnessed the Nakba are left. Although their numbers shrink with every passing Nakba day, the memory of what happened seven decades ago is kept alive. The keys to the homes from which they were forcefully expelled are passed on to us, the younger generation, as we continue the struggle for the return of all Palestinian refugees.
  
Meanwhile, Israel continues to do everything it can not to abide by international law and implement the United Nations resolution 194 of 1948, which stipulates the rightful return of all Palestinians to their homes. It continues to imprison millions of Palestinians behind walls in the West Bank and Gaza Strip and keep the Palestinian minority within its borders under an apartheid regime.
It also continues to propagate myths and false claims in order to justify flaunting international law and continuing the victimisation of Palestinians.
  
Israel says Palestine was a land without people.
But the census the British conducted shortly after they took control of Palestine in 1920 showed that it had a population of more than 750,000, only 11 percent of whom were Jewish.
Paradoxically, Israel also says that Palestinians left "voluntarily" in 1948 (meaning there must have been a native population that had to "leave").
  
Yet, as Israeli historians like Ilan Pappe have demonstrated in their research, the ethnic cleansing of Palestine was very well planned and executed by Zionist leaders. Clear instructions were given to Jewish militias to use terror, bombardment of villages, burning and demolishing residential areas, and booby-trapping evacuated homes to force people out and prevent their return.
  
The campaign of mass ethnic cleansing continued over seven months and resulted in the expulsion of 800,000 Palestinians to nearby countries, the destruction of 531 villages and the depopulation of 11 urban neighbourhoods. In the words of Pappe, it was a crime against humanity.
Israel also claims that there is a new reality today and that the ownership rights of Palestinian refugees to their homes and their land have disappeared after 70 years.
  
But the passing of time does not and cannot cancel liability for a crime against humanity and absolve its perpetrators. What is right is right and what is wrong is wrong. And just like the Israeli state is a fait accompli, so is the right of more than six million Palestinian refugees to return, based on official legal documents produced by the UN under whose legal framework and recognition the Israeli state was created in the first place.
   
Israel also claims that it was created to provide "safe haven" to Jews and the return of Palestinian refugees would endanger them and result in a massacre.
  
We do not deny that Jews have the right to live in safety, but why should the solution to a tragedy they faced produce a tragedy for another people? The establishing of this "safe haven", the way it was done in 1948 and ever since, has resulted in mass ethnic cleansing and incremental genocide of Palestinians. The Palestinian people have faced one massacre after another over the past seven decades and as a result, they have no "safe haven" of their own.
  
And with all Palestinians that Israel has killed over time, with all weapons it has accumulated, all walls it has built, and all repressive policies it has implemented, has it become more safe and secure? Security built on death and oppression is an illusion; true security for Israeli Jews will not be achieved until there is justice for Palestinians.
  
Our struggle is against occupation and apartheid, and not for the oppression and ethnic cleansing of Israeli Jews. As we continue to resist Israeli attempts to wipe us all out of our homeland, we do not wish to see Israeli Jews being wiped out either.
Israel also claims that Palestinians do not want peace.
  
Yet its leadership has officially declared its intention to seize all Palestinian land west of the Jordan River and has repeatedly demonstrated that it is using peace negotiations only to further entrench the occupation and make the return of Palestinians impossible. This strategy is not an aberration or a policy of the Israeli right only, but rather the direct continuation of the path taken by the Zionist movement since it was established - it is the path of ethnic cleansing of the native population and expansion of settler colonialism.
  
At this point, the only viable way forward that does not involve further violence and ethnic cleansing on either side is to re-arrange the current relationship between Palestinians and Israeli Jews on the basis of justice and equality as opposed to discrimination and dispossession.
  
Part of this solution has to be the return of Palestinian refugees, which is neither an outlandish idea nor a dangerous one. In fact, it is quite realistic. Demographic studies indicate that more than 80 percent of the land Palestinian refugees were ethnically cleansed from is either empty or has very low population density, as the majority of the Israeli population is concentrated in large cities.
 
There is enough land for all and with the cancellation of discriminatory policies that favour Jewish settlers, equal distribution of resources can be achieved.
  
Israel already has in place a law that allows Jews to immigrate and settle on its territory. It only makes sense that it would extend that policy to all Palestinian refugees to come back to their homes.
  
All this comes down to a choice Israeli Jews have to make - to continue living in unstable and insecure apartheid state or to embrace real stability and security by ending injustice and establishing equality and peace for all. We, Palestinians, have already made ours: We will continue to struggle for our rights and our freedom until the day we are able to stand at the doorstep of our ancestral homes with a key in hand.

And in this struggle we are not alone. We are backed by all those who believe in and advocate justice and humanity across the world.

The views expressed in this article are the author's own and do not necessarily reflect Al Jazeera's editorial stance.

https://www.aljazeera.com/indepth/opinion/return-palestinian-refugees-190513145900780.html

maandag 13 mei 2019

Rightsforum: Israëlisch parlement stemt tegen gelijke rechten voor alle inwoners

Gelijke rechten blijven een utopie voor de niet-joodse inwoners van Israël, zelfs al moet daarvoor de Onafhankelijkheidsverklaring overboord.




Een Amerikaanse campagne vestigt de aandacht op de Israëlische apartheid.SeaMac 
  
Deze maand stemde het Israëlische parlement (de Knesset) in grote meerderheid tegen een wetsvoorstel dat gelijke politieke rechten inhield voor alle burgers, ongeacht hun geloof, etniciteit of sekse. Het voorstel, ingediend door de linkse partij Meretz en met 71 tegen 38 stemmen verworpen, luidde als volgt:
The State of Israel shall maintain equal political rights amongst all its citizens, without any difference between religions, race and sex.

Verder>

https://rightsforum.org/nieuws/israelisch-parlement-stemt-tegen-gelijke-rechten-voor-alle-inwoners/

Rightsforum: Waarom noemen Europeanen Israël geen apartheidsstaat? John Dugard

Apartheid in Israël verschilt nauwelijks van de apartheid destijds in Zuid-Afrika, zowel qua beleid als in de wreedheid waarmee ze gehandhaafd wordt.

Meer>
https://rightsforum.org/opinie/waarom-noemen-europeanen-israel-geen-apartheidsstaat/
 

dinsdag 7 mei 2019

Manifest: De nieuwe FNV heeft internationale vakbondssolidariteit nodig (terugblik uit 2013)

Ruud Baars

Deel twee van interview met Ruud Baars, algemeen secretaris FNV Bouw, internationaal-secretaris en lid Stuurgroep Nieuwe Vakbeweging
Wil van der Klift (interview) en Maarten Muis (verslag)
   
WvdK: Je bent ook internationaal actief als vakbondsbestuurder. Hoe groot is jouw wereld?
RB
"Mijn wereld en mijn kijk op de wereld is even groot als de aardbol zelf. Ik ben een echte wereldburger. Er is maar één antwoord op de multinationals: als vakbeweging ook multinationaal worden. Anders kan het niet. Als het kapitaal werk naar lagelonenlanden verplaatst, moet de vakbeweging proberen in die landen vakbondswerk op te bouwen. Traditioneel is de vakbondsmacht het grootst in Europa. Alle wereldorganisaties van sectoren, de zogenaamde Global Union Federation (GUF) worden vanuit Europa gefinancierd. Die voor de bouw is de GUF Building and Wood International. Internationaal vakbondswerk is van groot belang, want het kapitaal kent geen grenzen. Ik ga van de beginselen van internationale solidariteit uit en vind dat die waarden onderhouden moeten worden. Als je in de positie bent om anderen te kunnen helpen die in minder gelukkige omstandigheden moeten werken, dan moet je dat niet nalaten."
 
Gezien de huidige politieke situatie waarbij veel linkse partijen, zoals de SP, hun strijd laten ophouden aan de grens, is dit dan niet meer een droom dan werkelijkheid?
RB
"Ja, deels is het nog wel een droom. Ik word ziek van nationalisme. Er worden in Latijns-Amerikaanse landen vakbondsleden en vakbondsleiders vermoord. In Turkije kan iemand alleen maar vakbondslid worden als hij of zij naar de notaris gaat om daar voor vijftien euro een bewijs te kopen van dat lidmaatschap. Internationale vakbondssolidariteit is nu meer dan ooit nodig."
 
Jij was kortgeleden nog in Turkije. Hoe is de situatie van de vakbeweging daar?
RB
"De Turkse situatie is heel specifiek. Je mag daar pas gaan onderhandelen in een bedrijf met eenenvijftig procent van de werknemers als vakbondslid. Dat kan je alleen bewijzen als je genoeg verklaringen van de notaris kan tonen dat die mensen ook daadwerkelijk lid zijn. Veel werkers in Turkije hebben daar het geld niet voor. Wij als FNV Bouw helpen ze daarmee. Onder meer hebben wij financieel bijgedragen om het vakbondslidmaatschap in meubelbedrijven te organiseren."
 
Weet de rechtse premier Erdogan hiervan? Wat is de reactie van de Turkse staat?
RB
"Erdogan weet van onze acties en reageert er ook op met nieuw beleid. Hij heeft als premier een nieuwe wet doorgevoerd en schaft daarmee af dat mensen naar een notaris moeten. Maar in plaats daarvan moeten vakbondsleden zich voortaan registreren bij de staat. En de Turkse staat is natuurlijk echt de vriend van de werkers, maar niet heus. De regering heeft een eigen islamitische vakbond opgericht die alle vrije vakbonden overneemt. Er wordt door de staat heel erg gestuurd, mede door de vakbonden zelf te financieren. Met elkaar proberen we nu de vrije vakbonden in Turkije overeind te houden. Tegen het proces van een gerichte islamisering door Erdogan in."
 
En waar verder op de wereld ben je nog meer actief?
RB
"Als FNV Bouw hebben we een project gedaan op de Engelstalige Cariben, zoals Jamaica, om te helpen de lokale vakbeweging te leren omgaan met de grote arbeidsmigratie tussen al die eilanden. Zo heeft de ramp van de aardbeving in Haïti grote groepen arbeidsmigranten dit gebied ingestuurd. Dat geldt ook voor de Nederlandse Cariben, zoals Curaçao. In dit gebied is veertig tot vijftig procent van de werkers migrant. Wij denken hier in Nederland dat we een probleem hebben met al die Polen. Maar moet je daar eens gaan kijken."
 
Is het niet een beetje als rijke Europese vakbonden Sinterklaas gaan spelen?
RB
"Je hebt gelijk, er zit altijd de geur omheen van Sinterklaas spelen. Ik heb een keer een clash gehad met een vakbondsbestuurder van Barbados omdat die mij een koloniaal noemde. Hij vond mij, omdat ik met een zak geld kwam, een koloniaal. Ik had daarmee alleen maar de bedoeling om het vakbondswerk daar te ontwikkelen. Laten we eerlijk zijn: de infrastructuur van de vakbeweging zit alleen maar in Europa. Nergens anders. Latijns- Amerika, Azië en zeker Afrika hebben die infrastructuur niet. Het is niet de bedoeling dat wij onze normen en waarden en onze infrastructuur aan hen gaan opleggen. Het is wel zo dat wij de vakbeweging, zoals nu in Zuidelijk Afrika, kunnen helpen wat aan die zwakke positie te doen. We doen ook veel concrete uitwisselingsprojecten, waar werkers de situatie in elkaars landen leren kennen. Dat is de basis van concrete vakbondssolidariteit."
  
Hoe zit het met de onderlinge contacten van de voor internationaal werk verantwoordelijken binnen de FNV? Bijvoorbeeld tussen FNV Bouw en FNV Bondgenoten?
RB
"Die contacten zijn nog niet goed genoeg. We zijn allemaal veel te versnipperd bezig om naast elkaar projecten op te zetten in het buitenland. Een van de dingen die we moeten doen binnen de nieuwe VakBeweging is een internationale afdeling optuigen om verstandig om te gaan met belangenbehartiging over de grenzen heen. Het zit niet altijd in die specifieke projecten die je in het buitenland doet. Zo hebben we FNV Waterbouw opgericht, in plaats van te ruziën over: of nu het grote FNV Bouw of het kleine Nautilus daar de dienst moest uitmaken. Iedereen haalde opgelucht adem en zei dat we dat jaren eerder hadden moeten doen. Daarbij komt dat tachtig procent van de wereldwijde waterbouw bij vier bedrijven zit. Twee Nederlandse: Boskalis en Van Oord en twee Belgische: Deme en De Nul. Wij hebben veel uitwisseling met de Belgen om grip te krijgen op deze vier grote ondernemingen binnen deze sector. Ze baggeren altijd met z'n vieren, dus moeten wij de werknemers ook samen laten optrekken. Het is niet altijd proberen om met kennis en hulp projecten op te zetten in het buitenland, maar ook zorgen dat je vakbondsmacht in internationaal opererende bedrijven krijgt."
  
Hebben jullie als FNV Bouw ook pogingen gedaan grip te krijgen op hele productieprocessen, zoals van de cacaoboon tot de reep chocola, die internationaal arbeiders met elkaar verbinden?
RB
"Ja, door ons als FNV Bouw direct te bemoeien met de internationale bosbouw en houthandel. Onder meer door te werken met het houtkeurmerk FSC. Dit doen we dan in het kader van Decent Work: eerlijke arbeid, goede beloning en milieu-verantwoord werken. We keken daarbij naar het hele proces van bosbouw, het verwerken van hout tot aan de woningbouw en de meubelmakerijen. We hebben net iemand binnen onze organisatie helemaal vrijgemaakt om de komende jaren dit keurmerk voor hout nog beter ingevoerd te krijgen. We sluiten in dit proces overeenkomsten af met internationaal werkende bedrijven, zoals IKEA, BAM en Ballast Nedam. We willen op deze manier ervoor zorgen dat als bedrijven te maken hebben met werkers in het buitenland, bijvoorbeeld in India, deze evengoed behandeld worden als de Nederlandse."
  
Hebben we ook niet een andere aanpak nodig van internationale vakbondssolidariteit in relatie tot de noodzaak van fundamentele veranderingen binnen de FNV?
RB
"Vakbondswerk eindigt nu nog als regel bij de grens, terwijl het kapitaal er lang en breed overheen zit. Er zijn een aantal goede voorbeelden, zoals FNV Nautilus, de vakbond voor de maritieme sector. Dat heet nu Nautilus Internationaal, ze is gefuseerd met de Zeelieden-bonden uit Engeland en Zwitserland. Je ziet meer van deze bewegingen ontstaan binnen de vakbeweging om steeds meer internationaal te gaan samenwerken, en daar ook de structuur voor aan te passen. Nautilus Internationaal heeft nu drie afdelingen, Nederland, Engeland en Zwitserland. Nu is ze bezig een afdeling voor Luxemburg op te richten, omdat veel schepen onder Luxemburgse vlag varen. Hier zie je dus de antwoorden ontstaan. In andere sectoren moet dat ook gaan gebeuren. De cultuur en structuur kan verschillen tussen de landen. Duitse en Nederlandse vakbonden kennen veel overeenkomsten, terwijl in Scandinavië en België de vakbeweging compleet anders is georganiseerd. Als je kijkt naar Frankrijk, die een miniem aantal vakbondsleden kent, zijn het actieorganisaties die als het nodig is de boel in beweging weten te brengen. Er zijn enorme verschillen tussen de vakbonden internationaal. Daar moeten we wel oog voor hebben."
   
De splitsing die optrad na de Tweede Wereldoorlog in de internationale vakbeweging tussen WFTU en ICFTU, waarbij de communisten in Nederland eruit werden geflikkerd, speelt ook altijd nog door.
RB
"Kortgeleden zag ik in een documentaire, waarin ook Fré Meis optrad, uitleggen dat de officiële vakbonden in de jaren zeventig niet meededen aan een actie omdat het georganiseerd was door communisten. Ik herinner me dit probleem in Nederland ook wel, zoals dat in de Koude Oorlog speelde. Omdat buiten Europa de vakbeweging nog steeds georganiseerd is met een politieke visie kom je daar het vraagstuk van de splitsing nog wel eens tegen. In Europa in mindere mate, misschien nog wat in de zuidelijke landen. Als je kijkt naar Noord-Europa, dan is die splitsing geen issue meer."
  
Hoe schat je de kansen in voor een Nederlandse vakbeweging die vanuit een linkse visie op internationale vakbondssolidariteit werkt?
RB
"Ik sprak afgelopen week mijn collega's van CNV Vakmensen. Daar stort de hele vakbeweging in. Zij kunnen niet meer op de werkplekken aanwezig zijn, geen cao's meer afsluiten en geen menskracht meer leveren om alles te bemannen. Net zoals FNV Bondgenoten is CNV Vakmensen ook een cao-fabriek. Voor het eerst werd ook uitgesproken dat het mogelijk wel verstandig is dat we richting een eengemaakte nationale vakbeweging gaan. Maar ik schat in dat het eerder gebeurt dat we de rechtse vakbeweging bij ons binnenhalen, dan dat we een strijdbare linkse nieuwe vakbeweging krijgen. Dat is een logisch gevolg van hoe onze samenleving is ingericht. Reken maar dat als zulke krachten als de christendemocraten zich aansluiten, er wat verandert. En ze worden ook met open armen ontvangen door de sociaaldemocratie. Het is fnuikend voor de koers van echte internationale vakbondssolidariteit."
  
Zie meer interviews via   https://www.ncpn.nl/interview/

The Rightsforum: Waarheid en leugens over de BDS-beweging

De pro-Palestijnse BDS-beweging groeit als kool. Toch weten velen niet precies waar die voor staat. Daarom wijden we een artikel aan wat BDS inhoudt, wat de Palestijnen ermee beogen, en waarom zij daarmee in hun recht staan.


 Zie verder:

https://rightsforum.org/nieuws/waarheid-en-leugens-over-de-bds-beweging-2/

en

https://rightsforum.org/nieuws/waarheid-en-leugens-over-de-bds-beweging-1/

Zie overigens ook

https://rightsforum.org/nieuws/demonstreren-israel-boycot-is-ieders-goed-recht-stelt-burgemeester-halsema/

 

zondag 5 mei 2019

5 MEI: VRIJHEID IS NIET VANZELFSPREKEND, VRIJHEID MAAK JE MET ELKAAR

'De 5e mei is bij uitstek de dag om te werken aan de bevrijding van Palestina. Net als alle andere dagen van het jaar natuurlijk. Vooral vanuit Nederland (met in haar regeringsstad Den Haag het Internationaal Gerechtshof en het Internationaal Strafhof)', een gedachte die jaren terug opkwam bij het horen op de radio en de TV van de leus dat 'vrijheid niet vanzelfsprekend is'.

Inderdaad!

Verder> http://palestina100jaar.nl/NPK-berichten/296

donderdag 2 mei 2019

Palestine Chronicle - Notre Dame, alleen in Gaza


Notre Dame of Gaza: Our Mosques and Churches Are also Burning
 
One-third of Gaza's mosques were destroyed by Israeli airstrikes. (Photo: via MEMO)

By Ramzy Baroud
  
As the 300-foot spire of the Notre Dame Cathedral in Paris tragically came tumbling down on live television, my thoughts ventured to Nuseirat Refugee Camp, my childhood home in the Gaza Strip.
Then, also on television, I watched as a small bulldozer hopelessly clawed through the rubble of my neighborhood mosque. I grew up around that mosque. I spent many hours there with my grandfather, Mohammed, a refugee from historic Palestine. Before grandpa became a refugee, he was a young Imam in a small mosque in his long-destroyed village of Beit Daras.
  
Mohammed and many in his generation took solace in erecting their mosque in the refugee camp as soon as they arrived in the Gaza Strip in late 1948. The new mosque was first made of hardened mud but was eventually remade with bricks, and later concrete. He spent much of his time there, and when he died, his old, frail body was taken to the same mosque for a final prayer, before being buried in the adjacent Martyrs Graveyard. When I was still a child, he used to hold my hand as we walked together to the mosque during prayer times. When he aged, and could barely walk, I, in turn, held his hand.
   
But Al-Masjid al-Kabir – the Great Mosque, later renamed Al-Qassam Mosque – was pulverized entirely....

Further  www.palestine chronicle.com/notre-dame-of-gaza-our-mosques-and-churches-are-also-burning/

+972 Magazine - Welke democratie zet mensenrechtenactivisten het land uit?

By

What kind of democracy deports human rights workers?

Israel is trying to deport Human Rights Watch’s Omar Shakir, claiming democratic states have every right to defend themselves. The only problem? Israel is neither democratic nor acting in self-defense.
By Hagai El-Ad

Omar Shakir, Israel and Palestine Director at Human Rights Watch (Courtesy of Omar Shakir).

Omar Shakir, Israel and Palestine Director at Human Rights Watch (Courtesy of Omar Shakir).

At the heart of the Jerusalem District Court’s recent ruling to authorize the deportation of Omar Shakir, the Israel and Palestine director of Human Rights Watch, one can find the self-victimizing lie that views Israel as a “defensive democracy.”
The ruling, handed down by Judge Tamar Bazak-Rappaport, did not reinvent the wheel; she is only following the path paved by the Knesset members who legislated, the attorneys who defended, and the Supreme Court justices who made this all possible. Yet, as a glimpse into bankruptcy, self-righteousness and whining of Israel in 2019, the ruling is well worth reading.
 
The ruling is based on two items of legislation, as per Bazak-Rappaport: “The Entry into Israel Law refers to the definition of a boycott of the State of Israel in the Prevention of Boycott Law, which indicates the connection between the two legislative texts, which are based on the doctrine of ‘defensive democracy,’ and the right of the state to defend itself and protect its citizens.”
  
And what is the state defending itself from? From “a political-diplomatic boycott by non-state actors who wish to undermine the foundations of the existence of the state in question.”
But Israel is not a democracy, it is not defending itself, and the risk to the foundations of its existence stems from the moral decay it is engulfed in — not from “non-state actors.”

SUBSCRIBE TO +972 MAGAZINE'S WEEKLY NEWSLETTER

Israel is not a democracy, as these elections proved once again. Democracy is the rule of the people, not the rule of one people over another. When the Yesha Council — the umbrella organization of municipal councils of Jewish settlements in the West Bank — recently highlighted the polling data on the settler vote, it made a point of celebrating the fact that “the residents of Judea, Samaria and the Jordan Valley placed their voting envelopes in ballot boxes placed inside the settlements.”
Except it was not “the residents” who did so, rather only Jewish citizens. Millions of residents, subjects, non-citizen Palestinians — whose lives are determined by the very same regime – do not get to vote. No one takes them into account. Calling this a “democracy” is a falsehood divorced from reality.
  
Israel is not defending itself. How much cynicism and indifference is needed to describe the constant violence Israel perpetrates against the Palestinians whose lives it controls as “defense?” Israel is not defending itself when its soldiers kill Palestinian youths by shooting them from a distance in Gaza and the West Bank. Israel is not defending itself when it demolishes Palestinian homes, claiming it is only enforcing the law, after carefully creating a reality in which obtaining a building permit for Palestinians is an imaginary option.
 
Israel is not defending itself when its settlers, in conjunction with the army, raid Palestinian villages in the West Bank. Israel is not defending itself when it externally controls the largest open air prison in the world in the Gaza Strip. And Israel is not defending itself when it controls — with absolute arbitrariness — every aspect of Palestinian life. Control, dispossession, violence, and tyranny are not “defensive”: they are part of an organized, ongoing aggression.

Palestinian protesters take part in the weekly Great Return March demonstration near the Israel-Gaza fence, east of Rafah, in the southern Gaza Strip, March 22, 2019. (Abed Rahim Khatib/Flash90)

Palestinian protesters take part in the weekly Great Return March demonstration near the Israel-Gaza fence, east of Rafah, in the southern Gaza Strip, March 22, 2019. (Abed Rahim Khatib/Flash90)

Israel’s doctrine of “defensive democracy” is a lie, devoid of any intellectual integrity. Israel is carrying out a large-scale, violent national project, and the government seeks not only to protect this despotic project from criticism, it also refuses to pay any price for its cultivation. The Palestinians foot the bill; this is their exclusive domain. To achieve this, the state not only administers a tyrannical regime on the other side of the Green Line, it also legislates tyrannical laws. These laws have no moral validity and they have nothing to do with “defensive democracy.”
  
Yet Israel understands that for the sake of propaganda, it is worthwhile to continue holding on to this label of “democracy,” since it affords it economic, diplomatic, and public relations benefits. And it is precisely this brand that makes it easy to reject Israel’s comparison to countries such as Cuba, North Korea, Sudan, Iran, or Venezuela, which have also prevented access to Human Rights Watch.
Bazak-Rappaport’s ruling is effectively a propaganda document based on previous propaganda documents in the form of High Court rulings. This is neither law nor justice — it is hasbara.
  
So, memorize this from now on: Israel is a democracy. A defensive one. We are the victims. The boycott seeks to destroy us. The Europeans are anti-Semites. The Palestinians are terrorists. Leftists are traitors. There is no occupation. The decision of the interior minister to deport Shakir is reasonable under the circumstances. The petitioner must leave Israel. Who’s next?
  
Hagai El-Ad is the executive director of B’Tselem. Translated from Hebrew by Yoni Molad for Middle East News Service, Melbourne, Australia.
  
Before you go...
A lot of work goes into creating articles like the one you just read. And while we don’t do this for the money, even our model of non-profit, independent journalism has bills to pay.
+972 Magazine is owned by our bloggers and journalists, who are driven by passion and dedication to the causes we cover. But we still need to pay for editing, photography, translation, web design and servers, legal services, and more.
As an independent journalism outlet we aren’t beholden to any outside interests. In order to safeguard that independence voice, we are proud to count you, our readers, as our most important supporters. If each of our readers becomes a supporter of our work, +972 Magazine will remain a strong, independent, and sustainable force helping drive the discourse on Israel/Palestine in the right direction.
Support independent journalism in Israel/Palestine Donate to +972 Magazine today

woensdag 1 mei 2019

1 MEI - DAG VAN INTERNATIONALE SOLIDARITEIT

Op naar een Europees sociaal antwoord uit de crisis

 
Op de 1 mei manifestatie in Amsterdam hield Rob Marijnissen van FNV Bondgenoten Amsterdam deze toespraak over sociale strijd en internationale solidariteit.
Vandaag is het 1 mei, een dag van internationale solidariteit, een mooie traditie. Een dag om terug te kijken op een jaar van sociale strijd, van taaie strijd en een dag om overwinningen te vieren. Dat we er als werkende bevolking, als werkers toe doen. Wij zijn het die de rijkdom op deze aarde tenslotte tot stand brengen en niemand anders.
Wij vieren 1 mei nu voor de vijfde keer op rij in Amsterdam. We begonnen in 2010 net na de schoonmakersstaking van 2010.
Vandaag ben ik gevraagd om wat te zeggen over de internationale sociale strijd. Dan moet je kiezen. Er is veel gebeurd het afgelopen jaar dus is het niet makkelijk om te kiezen. Bij deze zoektocht zijn een aantal dingen mij opgevallen:
  • Het gevecht met de macht gaat wereldwijd om de inrichting van onze maatschappijen. Gaan we steeds meer toe naar autoritaire regimes? Of gaan we democratische verworvenheden behouden en uitbreiden, om een einde te maken aan massawerkloosheid en bittere armoede?
  • Echte oplossingen liggen niet voor het oprapen. De praktijk leert ons elke keer wat de volgende stap kan zijn. Het gaat met vallen en opstaan.
  • Democratische vrijheden zijn daarbij ontzettend belangrijk.
  • Vertrouwen en zelfbewustzijn groeien in verzet. Daar worden we sterker van. De vakbeweging speelt hierbij overal in de wereld een cruciale rol.
  • Eenheid is ontzettend belangrijk. Daarom spelen politieke elites steeds vaker de nationale kaart om verschillende bevolkingsgroepen tegen elkaar op te zetten en verzet te breken.
Ik begin met Turkije: We hebben als FNV Bondgenoten en Abvakabo FNV in Amsterdam vandaag een solidariteitsverklaring gestuurd aan onze vrienden van de Turkse vakbond DISK in Turkije die we eind vorig jaar in Amsterdam hebben ontmoet. Het regime van Erdogan probeert vandaag het demonstreren op het Taksimplein te dwarsbomen en schuwt daarbij geweld tegen zijn eigen bevolking niet.
Wij zijn solidair met de demonstranten: voor vakbondsvrijheid, voor alle democratische rechten die nodig zijn om een vrije samenleving op te bouwen.

Egypte
Door een algemene staking voor onbepaalde tijd te beginnen hebben de Egyptische vakbonden de doorslag gegeven bij de val van Mubarak in 2011. Ook al is het leger nu weer compleet terug in het zadel, de sociale problemen zijn niet opgelost maar verergeren zich. De repressie neemt toe. Het huidige regime weet dat haar positie niet veilig is. Want de vakbonden zijn sterker geworden in Egypte. Ook de afgelopen maanden is er enorm veel gestaakt en gewonnen. Dat smaakt naar meer. De jeugd accepteert de generaals en hun oplossingen niet. Veel mensen zijn ontevreden over de keus van de oppositie om het op een akkoordje te gooien met het leger bij de val van Morsi. Wanneer is de volgende grote protestgolf te verwachten?

India
Vorig jaar melde ik nog dat 100 miljoen arbeiders in India in 2012 aan een algemene staking hebben meegedaan. Waar alle vakcentrales aan meededen. Ze willen dat de lonen automatisch mee stijgen met de prijzen; ze willen voedselzekerheid; een openbaar gezondheidssysteem; gelijk loon voor gelijk werk, tegen seksuele intimidatie op het werk en een 8-urige werkdag. De corruptie is er enorm en mensen kijken reikhalzend uit naar een politiek alternatief.
Het politieke landschap in India is aan het verschuiven. Er komen nieuwe partijen op. De bezorgdheid over de groei van extreem rechts dat de verkiezingen zou kunnen winnen is groot.
De ongelijkheid is er enorm: 40 procent van de kinderen is ondervoed, er woedt in delen van het land zelfs een burgeroorlog. Er vindt een ontvolking van het platteland plaats op grote schaal waarbij vele mensen de dood vinden.
De rijkste man van India heeft de duurste woning ter wereld laten neerzetten aan de rand van een getto in New Dehli. Een torenflat met twee helikopters op het dak en 400 man personeel. Over minachting en arrogantie gesproken. Maar die man woont er zelf niet meer want er huist naar het schijnt een boze geest. Shit happens.

Bosnië
Bosnië staat als land onder toezicht van de EU en de VS sinds het vredesakkoord van Dayton in 1995 na de burgeroorlog. Bosnië werd hierna geconfronteerd met een neoliberaal beleid onder het goedkeurend oog van de EU en de VS. De hele genationaliseerde industrie is in korte tijd geprivatiseerd. Corrupte politici hebben allerlei deals gesloten om dat mogelijk te maken. Dat heeft geleid tot sluiting van fabrieke en , een werkloosheid van 40 procent (voor de jeugd zelfs 60 procent) en een gigantische openbare schuld. Heel veel mensen hebben geen enkele voorziening meer voor hun oude dag en er is geen enkel sociaal vangnet. De situatie is er nog erger dan in Griekenland.
Vanuit de industriestad Tuzla in Bosnië is in februari een protestbeweging begonnen. Ze hebben de regering van het kanton Tuzla afgezet en zelf initiatieven genomen. In de steden van Bosnië schieten algemene massavergaderingen ‘Plenums’ de laatste maanden als paddenstoelen uit de grond. In 3 kantons functioneert geen regering meer en daar is de bevolking niet rouwig om.
De plenums werken nauw samen. Ze komen dagelijks of meerdere keren per week bij elkaar. Alle sociale groepen zijn hierin verenigd. Mensen nemen het heft in eigen hand. Het enthousiasme is groot. (Zie de website http://bhprotestfiles.wordpress.com)
Het grote gevaar komt van de huidige politieke elites van Kroatië, Servië en Bosnië door intimidatie en repressie. Met zelfs een reële dreiging van militair ingrijpen van de kant van EUFOR, de ’vredesmacht’ die momenteel toeziet op de naleving van het ‘Verdrag van Dayton’.

Wat doen deze plenums en welke plannen werken ze uit?
  • Openbare orde en vrede wordt bewaard door samenwerking van burgers en politie en andere organisaties
  • Ze willen een regering die wekelijks rapporteert aan het plenum tot aan nieuwe verkiezingen.
  • Plannen worden gemaakt om alle privatiseringen terug te draaien en het opstarten van de fabrieken die stil liggen mogelijk te maken.
  • Er is een stop gezet op de bonussen en salarissen aan ministers en andere functionarissen die nu uit functie zijn.
  • Het is een experiment met een vorm van directe democratie. Een begin van een sociaal antwoord op de crisis door democratische samenwerking van onderop.
  • Mensen stellen zich onafhankelijk op en zeggen niet dat ze onderdeel van de EU willen worden. Ze nemen het heft in eigen hand en willen erg graag samenwerken met andere arbeiders in Europa.
Zij verdienen onze steun en solidariteit.

Ledenparlement
Wij hebben ons eigen democratisch experiment. Het ledenparlement van de nieuwe FNV en een gekozen voorzitter. Een belangrijke ontwikkeling.
Het ledenparlement kan zelf beleid vaststellen en dat hebben ze onlangs gedaan over Europa. Aanvankelijk lag er een nota die onder leiding van Agnes Jongerius is opgesteld, maar deze nota kwam zwaar onder vuur te liggen en er ligt nu een veel betere versie. Digitaal nog niet beschikbaar.

Citaat uit het voorwoord:
'Deze FNV Europavisie staat voor een andere koers voor Europa: een Europa van solidariteit en samenwerking in plaats van sociale dumping. Met een democratische economie van en voor de mensen, met gewoon goed werk, duurzame banen van hoge kwaliteit, behoud van koopkracht, publieke diensten van goede kwaliteit en respect voor fundamentele sociale rechten, waaronder vakbondsrechten. Dat is de visie van de FNV in beweging. Op naar een socialer Europa.'
Dit gevoegd bij het feit dat er 2000 leden mee deden aan de betoging van de Europese vakbeweging in Brussel meer dan bij eerdere betogingen is een goed teken. De overtuiging is heel sterk binnen het ledenparlement dat we samen met andere bonden in Europa op moeten trekken voor onze gezamenlijke belangen.

Er zijn een aantal belangrijke actiepunten opgenomen die Europees moeten worden aangevlogen:
Tegen flexibilisering en behoud van arbeidsrechten. Ik heb me laten vertellen dat ook korter werken weer als punt naar voren komt om de massawerkloosheid te keren.
Kortom hier kunnen we wat mee. De vraag is altijd weer hoe gaan we dat handen en voeten geven. Daar kunnen we de komende tijd volop voor aan de bak. Op naar een Europees sociaal antwoord op de crisis.

robmarijnissen[at]grenzeloos.org

https://www.grenzeloos.org/content/op-naar-een-europees-sociaal-antwoord-uit-de-crisis

En meer van de FNV.

En zeker ook over Palestina! 
http://palestinawerkgroep-abvakabo.blogspot.com/2016/05/1-mei-in-amsterdam.html.