Britse vakbondsactivisten van UNISON bezochten Palestina

Een Brits bezoekje aan Palestina

February 16, 2014

Het ex-bedoeïendorp Az-Zayyem. Foto: Active Stills

Je moet ter plekke zijn om het land te ruiken, om de wanhoop van de mensen te voelen, om de gevoelloze terreur van soldaten en joodse kolonisten aan den lijve te kunnen ondervinden. Dit is het zoveelste verslag van mensen die zelf zijn wezen kijken, maar gezien de stand van onze politici is het nodig dat er ontelbaar veel verslagen komen, wil men eindelijk wakker worden uit de laffe sluimer.
Vorige maand bezocht een Britse delegatie, bestaande uit onder andere raadsleden en vakbondsmensen uit Newcastle, de Palestijnse gebieden. Een van hen, Linda Hobson, maakte er een verslag van dat ik hier verkort zal weergeven.
Linda had als actief lid van de vakbond al vaak debatten gevolgd over de situatie in Palestina en ook had ze in Engeland vrouwen uit het dorpje Qalqilya op de Westelijke Jordaanoever ontmoet, die haar hadden verteld over de situatie van de Palestijnen in de Gazastrook en op de Westelijke Jordaanoever. Ze ging dus zeker niet onvoorbereid op reis, maar de kennis die ze in Engeland had opgedaan was toch iets heel anders dan het echte werk, dat maakt ze meteen duidelijk.

Ik besloot mee te gaan met deze reis om de situatie uit de eerste hand te vernemen. Voordat ik ging dacht dat ik voorbereid was en behoorlijk goed geïnformeerd, maar geen enkele hoeveelheid gesprekken, discussies, boeken of films hadden me kunnen voorbereiden op waar ik getuige van zou zijn en wat ik zou meemaken.

Ze sprak er veel politici, mensen van de Verenigde Naties en van NGO’s, maar het waren met name de gesprekken met de Palestijnen zelf, over hun dagelijkse beslommeringen onder de onderdrukking en de illegale bezetting van hun land, die indruk op haar maakten.

Bil’in

Zo bezochten ze het dorp Bil’in, dat al negen jaar protesteert tegen het stelen van hun land. Door illegale nederzettingen en de Afscheidingsmuur zijn ze 50% van hun land kwijtgeraakt. Land dat gebruikt werd voor landbouw en waar eeuwenoude olijfbomen stonden.
Het dorp ligt in de schaduw van Modi’in Illit, de grootste Israëlische nederzetting met meer dan 50.000 inwoners. Het heeft officieel de status van stad gekregen. In Bil’in wordt elke vrijdag een geweldloze demonstratie gehouden en Linda en enkele van haar reisgenoten wilden wel eens zien hoe dat in z’n werk ging. Zij liepen niet mee, maar stelden zich in de buurt op als waarnemers. Plotseling hoorden ze een knal als van vuurwerk, daarna nog een en nog een. Opeens zaten ze in de rook, in een vreselijke stank en met een bittere smaak in de mond.
Ze beseften dat de Israëlische soldaten doelbewust hun groep onder vuur namen met traangasgranaten.

Eerst beginnen je ogen te prikken, dan gaan ze dicht en begint het te branden. Tranen stromen en je bent blind. Dan beginnen je longen te branden, alsof ze op het punt staan te ontploffen.

Sommige van haar collega’s moesten overgeven. Het is merkwaardig, zegt Linda, dat de internationale gemeenschap dit soort praktijken accepteert. Het met grof geweld reageren op deze geweldloze demonstraties is niet alleen een schending van mensenrechten, maar ook van de Vierde Geneefse Conventie.
Dorpelingen vertelden haar dat het de laatste tijd nog erger was geworden. Er waren veel nachtelijke invallen en veel mensen werden gearresteerd. Door de organisatoren aan te pakken probeert Israël elke vorm van verzet hier te breken. Ze ontmoetten ook een van de regisseurs van de beroemde documentaire 5 Broken Cameras, Emand Burnat. Deze film geeft een goed beeld van het optreden van Israël tegen ongewapende demonstranten.

Hebron

Ook bezochten ze Hebron, waar alle levenssappen door Israël uit de stad gezogen worden. In Shuhada Street zagen ze rijen lege winkels, een voor een werden de Palestijnen gedwongen hun zaak te sluiten. Ze merkte een gele lijn op die over de straat liep en kreeg te horen dat elke Palestijn die zich aan de verkeerde kant van de lijn bevond, door het leger gearresteerd zou worden. Hun Palestijnse gids mocht zelf niet mee, aangezien die straat “gezuiverd” was van Palestijnen.
In Market Street zagen ze overal netten hangen. Bij navraag bleken deze te dienen om de Palestijnen beneden te beschermen. Ze zag het afval en zelfs vieze luiers die zo naar beneden waren gegooid door de joodse inwoners.
Ze kregen foto’s te zien van Palestijnen die op brute wijze uit hun huizen werden gezet. Huizen werden vernield onder de meest idiote voorwendsels, waardoor de Palestijnse families op straat kwamen te staan zonder enig perspectief. De kans dat ze via een rechter hun gelijk zouden kunnen halen is voor deze mensen ook zo goed als nihil.

Bedoeïenen

Ze gingen naar het dorpje Az-Zayyem bij Jeruzalem, gebruik makend van de Palestijnse route en niet van de “steriele” Israëlische wegen.

Het dorpje Az-Zayyem is door Israël verwoest en de mensen leven in zelfgemaakte onderkomens. Ze hebben geen drinkwater, sanitair of elektriciteit, maar worden overschaduwd door het Israëlische politiebureau met verblindende veiligheidslampen die 24 uur dag branden. Alles wat ze vragen is hulp om hun dorp weer op te bouwen, maar dan worden ze door Israël dubbel gestraft: ze krijgen een boete voor illegaal bouwen en alles wordt alsnog verwoest.

Vluchtelingenkampen

Ook werden er vluchtelingenkampen bezocht. Niet alleen waren de leefomstandigheden hier afschuwelijk, de mensen leefden ook voortdurend in angst. Het Israëlische leger viel om de haverklap binnen en schoot dan traangasgranaten af tussen de vluchtelingen. Veel mensen hier bezitten nog steeds de sleutels van hun huizen die van hen gestolen zijn. Sommigen waren landeigenaren, maar ook hun land werd gestolen. De mensen die hier onder deze inhumane omstandigheden moeten wonen voelen allemaal hoe ze door de wereld in de steek worden gelaten.
En toch werden de bezoekers hartelijk welkom geheten en toonden de Palestijnen zich zeer gastvrij. Het enige wat ze vragen is dat men de wereld vertelt wat hier gebeurt.

De smaak van vrijheid

Nu ik weer thuis ben waardeer ik mijn vrijheid meer dan ooit. Mijn bewegingsvrijheid, mijn vrijheid van meningsuiting, zelfs mijn vrijheid van denken. Mijn tranen zijn dan wel gedroogd, maar mijn boosheid en frustratie blijven en zullen me motiveren om te doen wat ik kan om de Palestijnen vrijheid en gerechtigheid te geven. Wat de politieke situatie ook is, je mag de humanitaire noden niet uit het oog verliezen. Of het nu de Berlijnse Muur is of Zuidafrikaanse Apartheid, het waren de massale volksbewegingen die daar een einde aan maakten. Nu heeft Palestina die solidariteit nodig.

Engelbert Luitsz

Bron: Brits bezoekje aan Palestina