VN-Veiligheidsraad eist van Israël bouwstop nederzettingen
Israëlisch-Palestijns conflict
De
V-raad heeft voor het eerst Israël veroordeeld omdat Obama het veto
niet inzette. Israël is ziedend, Trump zal koers wijzigen.
Op de valreep heeft president Obama dan toch gedaan waar Israël al
die tijd voor vreesde. Voor het eerst in acht jaar hebben de Verenigde
Staten vrijdagavond eens niet hun veto gebruikt voor een resolutie in de
VN-veiligheidsraad die de Israëlische nederzettingen op de bezette
Westelijke Jordaanoever veroordeelt. Mede doordat de Amerikanen zich van
stemming onthielden, werd de resolutie aangenomen.
Dat die nederzettingen volgens de internationale gemeenschap illegaal zijn, is al veel langer bekend. Dit gegeven was al keer op keer bekrachtigd in eerdere VN-resoluties. Maar als het erop aankwam, werd Israël steeds beschermd door het Amerikaanse veto in de V-raad, dat ook Obama geregeld inzette.
Daardoor kon de Israëlische kolonisatie van Palestijns gebied ongebreideld groeien. Nu wonen er, inclusief in Oost-Jeruzalem, ruim 600.000 Joodse kolonisten op de Westelijke Jordaanoever. Internationaal worden de Israëlische nederzettingen alom gezien als obstakel voor vrede tussen Israël en Palestijnen. Israël zegt steevast dat dit onzin is.
In de afgelopen jaren kwam Obama veelvuldig in botsing met de Israëlische premier Netanyahu. Voornamelijk over de nucleaire overeenkomst met Iran die Obama sloot en waar Netanyahu fel op tegen was. Maar ook over de nederzettingen, die Obama vaak heeft veroordeeld. Netanyahu reageerde vrijdag woedend: „De regering-Obama heeft niet alleen verzuimd Israël te beschermen tegen deze samenzwering bij de VN, ze heeft er achter de schermen mee samengespannen.”
De resolutie roept Israël nogmaals op „onmiddellijk en volledig” alle nederzettingenactiviteiten in bezet Palestijns gebied te staken. Toch is het onwaarschijnlijk dat Israël zich hieraan zal houden. Over krap vier weken treedt er met Donald Trump een Amerikaanse president aan die de kolonisatiepolitiek gunstiger gezind is dan Obama. „Vanaf 20 januari zullen de zaken anders gaan”, twitterde Trump.
Het is hoogst opmerkelijk dat Trump zich een maand voor zijn aantreden al zo openlijk bemoeit met lopende beleidszaken. Donderdag wist hij nog te verhinderen dat Egypte dezelfde resolutie zou indienen. Tegen een gezamenlijk initiatief van Senegal, Venezuela, Maleisië en Nieuw-Zeeland kon hij vrijdagavond niets uitrichten.
Ook al is de waarde van de resolutie vooral symbolisch, toch sprak de Fatah-partij van de Palestijnse president Abbas van een „historische overwinning”. De Israëlische minister Steinitz (Energie, Likud) vond daarentegen dat de VS zijn land in de steek hadden gelaten.
Zijn partijgenoot Danny Danon, de Israëlische ambassadeur bij de VN, verwacht dat de nieuwe Amerikaanse regering zijn land een „nieuw tijdperk” zal binnenleiden. Ook al heeft Obama dit jaar Israël nog een militair steunpakket ter waarde van 36 miljard euro toegezegd, in Israël wordt hij als anti-Israëlisch gezien.
Uit deze reacties blijkt hoe Israël en de internationale gemeenschap uit elkaar groeien. Waar internationaal wordt ingezet op een tweestatenoplossing – met een Palestijnse staat met Oost-Jeruzalem als hoofdstad – spant Israël zich in om deze uitkomst te torpederen. Alles draait om de Groot-Israël-gedachte, waarin de Westelijke Jordaanoever als Joods hartland geldt en Jeruzalem de eeuwige, ondeelbare hoofdstad van Israël is.
Dat die nederzettingen volgens de internationale gemeenschap illegaal zijn, is al veel langer bekend. Dit gegeven was al keer op keer bekrachtigd in eerdere VN-resoluties. Maar als het erop aankwam, werd Israël steeds beschermd door het Amerikaanse veto in de V-raad, dat ook Obama geregeld inzette.
Daardoor kon de Israëlische kolonisatie van Palestijns gebied ongebreideld groeien. Nu wonen er, inclusief in Oost-Jeruzalem, ruim 600.000 Joodse kolonisten op de Westelijke Jordaanoever. Internationaal worden de Israëlische nederzettingen alom gezien als obstakel voor vrede tussen Israël en Palestijnen. Israël zegt steevast dat dit onzin is.
In de afgelopen jaren kwam Obama veelvuldig in botsing met de Israëlische premier Netanyahu. Voornamelijk over de nucleaire overeenkomst met Iran die Obama sloot en waar Netanyahu fel op tegen was. Maar ook over de nederzettingen, die Obama vaak heeft veroordeeld. Netanyahu reageerde vrijdag woedend: „De regering-Obama heeft niet alleen verzuimd Israël te beschermen tegen deze samenzwering bij de VN, ze heeft er achter de schermen mee samengespannen.”
De resolutie roept Israël nogmaals op „onmiddellijk en volledig” alle nederzettingenactiviteiten in bezet Palestijns gebied te staken. Toch is het onwaarschijnlijk dat Israël zich hieraan zal houden. Over krap vier weken treedt er met Donald Trump een Amerikaanse president aan die de kolonisatiepolitiek gunstiger gezind is dan Obama. „Vanaf 20 januari zullen de zaken anders gaan”, twitterde Trump.
Het is hoogst opmerkelijk dat Trump zich een maand voor zijn aantreden al zo openlijk bemoeit met lopende beleidszaken. Donderdag wist hij nog te verhinderen dat Egypte dezelfde resolutie zou indienen. Tegen een gezamenlijk initiatief van Senegal, Venezuela, Maleisië en Nieuw-Zeeland kon hij vrijdagavond niets uitrichten.
Ook al is de waarde van de resolutie vooral symbolisch, toch sprak de Fatah-partij van de Palestijnse president Abbas van een „historische overwinning”. De Israëlische minister Steinitz (Energie, Likud) vond daarentegen dat de VS zijn land in de steek hadden gelaten.
Zijn partijgenoot Danny Danon, de Israëlische ambassadeur bij de VN, verwacht dat de nieuwe Amerikaanse regering zijn land een „nieuw tijdperk” zal binnenleiden. Ook al heeft Obama dit jaar Israël nog een militair steunpakket ter waarde van 36 miljard euro toegezegd, in Israël wordt hij als anti-Israëlisch gezien.
Uit deze reacties blijkt hoe Israël en de internationale gemeenschap uit elkaar groeien. Waar internationaal wordt ingezet op een tweestatenoplossing – met een Palestijnse staat met Oost-Jeruzalem als hoofdstad – spant Israël zich in om deze uitkomst te torpederen. Alles draait om de Groot-Israël-gedachte, waarin de Westelijke Jordaanoever als Joods hartland geldt en Jeruzalem de eeuwige, ondeelbare hoofdstad van Israël is.
