En lees Christmas in Bethlehem plus bezetting per bureaucratie zoals beschreven door Anja Meulenbelt. De internationale vakbondscampagne over Decent Work mag dit wel wat hoger op de actie-agenda zetten .....
zondag 25 december 2011
dinsdag 20 december 2011
UCP: Test eerlijke handel, De smaak van bezetting
Producten uit nederzettingen
Een gevestigd principe in het internationaal recht luidt: "ex iniuria ius non oritur". Dat betekent: uit onrecht kan geen recht volgen. Toepassing van dit principe betekent dat als de nederzettingen illegaal zijn, dat datgene wat er uit voortkomt ook illegaal is. Met andere woorden: het verhandelen van de producten uit deze nederzettingen of verdienen aan investeringen in die nederzettingen is eveneens illegaal. Waar het gaat om het gebruik van bouwland of natuurlijke hulpbronnen, grondstoffen en water, is dit vastgelegd in VN resolutie 65/197.Meer in De smaak van bezetting.
Test eerlijke handel - Uit onrecht kan geen recht voortkomen: wie profiteert van de bezetting?
Nederzettingen zijn illegale Israëlische vestingen op de Westelijke Jordaanoever, in door Israël bezet Palestijns gebied. De nederzettingen zijn illegaal en staan vrede in de weg. Dat vindt niet alleen UCP, dat is bekrachtigd door het internationale recht, en dat vinden ook president Obama en onze Minister van Buitenlandse Zaken. Uit onrecht kan geen recht voortkomen. Het is daarom niet verantwoord te investeren in of zaken te doen met bedrijven die gevestigd zijn in de nederzettingen of er op een anderen manier van profiteren.Meer in Test eerlijke handel
ABVAKABO FNV heeft als beleid 'Niet investeren in de Israelische bezetting' en is hiermee aan de slag daar waar zij als vakbond invloed kan uitoefenen in pensioenfondsen. Leden van ABVAKABO kunnen ook in die lijn handelen; UCP geeft daarbij mogelijkheden aan en zie hierbij ook de UCP-site over Human Rights Defenders.
maandag 19 december 2011
Arbeidsomstandigheden in Palestina-Hebron: Onderwijs
In The Daily ordeal of getting to school in Hebron (16-12-2011) wordt beschreven hoe in Hebron op de bezette Westelijke Jordaanoever voor leerlingen en leraren hun dagelijkse gang naar school - de Qurduba School - er uitziet. Logisch bij de vakbeweging om dit gewoon eens te bezien door een ARBO-bril.
- ... Settlers also frequently attack the school itself. To cite one of myriad examples, Ma’an News Agency reported in November 2007 that “right wing Israeli settlers broke into the courtyard of the Qurduba school … attempted to set fire to the building … attempted to rip the doors off the building and succeeded in knocking over walls, trampling flower beds and blocking the path to the school with rocks … a group of children, armed with axes, attempted to break the water pipes that supply the school. They were urged on by their teacher” (“Israeli settlers attack girls’ school in Hebron,” 26 November 2007). ...
- ... This is the system that dictates the relationships between us and the Palestinians. How else can one explain young people who were educated to love their neighbour as they love themselves killing their neighbours, destroying their educational institutions, their libraries and their hospitals, for no apparent reason other than their being neighbours? The only explanation is that their minds are infected by parents, teachers and leaders, who convince them that the others are not as human as we are, and therefore killing them is not real killing; it has other legitimating names such as "cleansing" "purifying", "punishment", "operation", "mission", "campaign" and "war". Although I speak about Israeli boys this is not an Israeli affair because, as you know, the epidemic is worldwide. My nephew, Doroni, 7 years old, who lives in the US, came home on Halloween day and said he wanted to be a soldier, and then to go to Iraq and save America. ...
zondag 11 december 2011
Nabi Saleh verkeert in shock; Mustafa Tamimi dood door traangasgranaat
Jaarlijks is 10 december de Internationale Dag van de Mensenrechten. Zie hoe de Europese Unie en de VN hier aandacht aan gaven, maar zie ook nog eens de IVV-resolutie uit juni 2010 in Sloop de Muur met een oproep tot vakbondsacties....
In Palestina overleed op 10 december 2011 Mustafa Tamimi uit Nabi Saleh, na van dichtbij een schot op zijn hoofd door het Israelische leger. Hierna daarover een artikel en zie voorts Mustafa Tamimi murdered.
Nabi Saleh verkeert in shock; Mustafa Tamimi dood door traangasgranaat
Door L. de Kleijn
Nabi Saleh 9 December. Als gewoonlijk lopen we in een demonstratie van het dorpsplein in de richting van de natuurlijke waterbron. Zoals elke vrijdag wordt het ons opnieuw onmogelijk gemaakt om naar de bron te lopen, met traangasgranaten, geluidsbommen, ‘rubberen’ kogels en op velerlei andere manieren dwingt het Israëlische leger ons om te draaien. Het lukt ze niet, een aantal dappere dorpelingen staat stug vooraan; het lijkt wel alsof de angst voor geweld bij hen ontbreekt.
Het waait hard, de traangasgranaten vliegen in de lucht en worden meegenomen door de wind; het is bijna onmogelijk om te voorspellen waar ze terecht zullen komen. Voor een uur rennen we heen en weer; soms dwingt het traangas ons terug te keren maar telkens wordt de demonstratie hervat. Tussendoor voeren we wat gesprekken. “Hoe is het met Jehad, is hij nog altijd in de gevangenis?” vroeg ik aan Manal Tamimi - een van de vertegenwoordigers van het dorp- . “Ja , maar beter daar dan hier; hier kan je het ergste verwachten’. (ik hoor mezelf nog denken, ach wat zal er hier nou gebeuren het gaat toch al 2 jaar goed?)
Twee uur na aanvang raken ruim 6 mensen gewond, waaronder twee kinderen van 14 en 17; ze worden getroffen door ‘rubberen’ kogels, de een breekt zijn voet de ander breekt haar hand. Rond drie uur besluiten we een andere route op te gaan, wellicht dat we via de berg dichter bij de bron zouden kunnen komen. Maar ook daar staan de soldaten ons al op te wachten. Vanaf de heuvel zien we een hele stoet aan jeeps het dorp in rijden, voorop een bulldozer die de door stenen gesperde wegen schoon veegt. Er wordt besloten terug te keren om het leger het dorp uit te drijven.
Opnieuw worden we onthaald met traangas. Vooraan gooien een aantal jonge mannen stenen in de richting van de jeeps. Een daarvan is Mustafa Tamimi. Samen met een van zijn vrienden gooit hij stenen op een naar achteren rijdende jeep. Plots draaide de jeep om, Mustafa moet vast gedacht hebben dat de jeep dan toch eindelijk het dorp zou verlaten. Maar dat blijkt niet het geval.
De deur aan de achterkant van de jeep opent op een kier, net genoeg om een lanceerbuis naar buiten te steken. Van nog geen 2 meter afstand wordt er een traangasgranaat afgeschoten in de richting van Mustafa’s hoofd. ‘Uit de videobeelden en de foto’s kunnen we opmaken dat er gericht op hem was geschoten’ zegt de vertegenwoordiger van de Israëlische mensenrechtenorganisatie B’tselem vastbesloten. Mustafa valt neer, van alle hoeken rennen de jongemannen naar hem toe. Er is veel bloed; de traangasgranaat heeft zijn hoofd aan de rechterkant doorboord. Er was geen ambulance ter plekke, de ambulance had immers twee uur geleden de gewonden naar het ziekenhuis gebracht.
Mustafa wordt afgevoerd in een taxi die voorbij komt rijden, op het checkpoint blijkt zijn situatie zo kritiek dat ook het leger zich ermee gaat bemoeien. Uiteindelijk wordt Mustafa met een Israëlische ambulance afgevoerd naar Beilinson, een ziekenhuis in Israel. Vier familieleden krijgen na een uur toch een vergunning om ‘Israel’ te betreden. Ondertussen gaat de demonstratie door, dat verdient Mustafa.
Met alle vrouwen en kinderen staan we vooraan in direct contact met de soldaten. Een aantal soldaten lacht als we hen vragen of ze zich beseffen wat ze zojuist hebben gedaan; anderen turen in de verte, ons aankijken zou hen immers herinneren dat wij mensen zijn. Rond vijf uur verlaat het leger het dorp, de demonstratie eindigt. Vol ongeloof lopen we terug naar het dorp. Wat is er gebeurd? Gaat Mustafa het overleven? Zal hij zijn oog verliezen?
Tegen de avond krijgen we een telefoontje uit het ziekenhuis. “Zijn oog kan gered worden, maar hij heeft een ernstige bloeding in zijn hersenen, als hij het red zal hij flink verlamd zijn”. In de nacht van 9 op 10 december wordt de bloeding in zijn hersenen Mustafa te veel, hij sterft.
“woensdag vertelde hij mij nog dat hij een feest zou organiseren voor zijn broer, Udai, die aanstaande donderdag zou worden vrijgelaten uit de Israëlische gevangenis. Hoe kon hij weten dat we drie dagen later zijn begrafenis zouden organiseren. Ik kan het niet bevatten.” zegt Manal als ze het nieuws hoort. Manal’s zoon van 5 jaar kan het ook niet bevatten, ook hij is in shock, “Wanneer komt Mustafa terug? Hij komt toch wel terug hè?” zegt hij huilend.
Het hele dorp verkeert in shock. Mustafa is de eerste martelaar sinds het dorp begon met haar geweldloos verzet. Er wordt van hot naar her gerend, de posters moeten worden afgedrukt, een persverklaring moet eruit, journalisten bellen om de seconde, video’s worden op het net verspreid. “hij is te jong, hij had nog zoveel plannen. Waarom? Hij was ongewapend. Zijn familie heeft al genoeg te verduren. Waarom?” wordt er gejammerd.
De dag gaat als een waas voorbij. Het is moeilijk te beseffen; al 2 jaar bleef het bij gebroken botten. ‘Eigenlijk was het afwachten tot ook Nabi Saleh een martelaar zou kennen’ zegt Manal. In andere dorpen waar men ook vreedzaam protesteert zijn er immers ook martelaren gevallen. ‘Maar het probleem is dat het altijd kan gebeuren, vandaag of morgen, met of zonder verzet’ voegt Manal toe. Ze heeft gelijk, met of zonder gevecht de Israëlische bezetting heeft de laatste jaren een flink aantal levens gekost aan de Palestijnse zijde.
Gaat het verzet door? ‘we zullen zeker niet stoppen met ons verzet. Nu begint het pas! Vanaf nu demonstreren we voor Mustafa, zijn dood mag niet voor niets zijn geweest’ roepen de dorpelingen luidkeels tijdens de demonstratie in Ramallah later die avond.
Mustafa Tamimi, 27 jaar, stierf in de nacht van 9 op 10 december. Morgen, 11 december, zal hij, zoals ze dat op zijn Arabisch uitdrukken, getrouwd worden met het Palestijnse land; als martelaar zal hij worden begraven in zijn dorp Nabi Saleh.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
Achtergrond: Nabi Saleh begon haar vreedzaam verzet in december 2009 nadat de waterbron door de Israëlische kolonisten van Halamish was geannexeerd. Zowel de waterbron als de gehele heuvel waar nu Halamish – een Israëlische nederzetting- gevestigd is behoren tot het dorp Nabi Saleh. De inlijving van de bron was de vonk die leidde to de hervatting van het verzet in het dorp. Sinds december 2009 koos het dorp voor geweldloos verzet. Elke vrijdag lopen de dorpelingen samen met Palestijnse, Israëlische en Internationale activisten ongewapend in een vreedzame mars naar de waterbron. Elke vrijdag reageert het Israëlische leger met veel geweld.
Wil je meer weten over Nabi Saleh en haar verzet kijk dan op http://nabisalehsolidarity.wordpress.com/ en volg het dorp op facebook ‘nabisalehsolidarity’ en ‘tamimipress’. Zeker nu is solidariteit meer dan ooit nodig.
In Palestina overleed op 10 december 2011 Mustafa Tamimi uit Nabi Saleh, na van dichtbij een schot op zijn hoofd door het Israelische leger. Hierna daarover een artikel en zie voorts Mustafa Tamimi murdered.
Nabi Saleh verkeert in shock; Mustafa Tamimi dood door traangasgranaat
Door L. de Kleijn
Nabi Saleh 9 December. Als gewoonlijk lopen we in een demonstratie van het dorpsplein in de richting van de natuurlijke waterbron. Zoals elke vrijdag wordt het ons opnieuw onmogelijk gemaakt om naar de bron te lopen, met traangasgranaten, geluidsbommen, ‘rubberen’ kogels en op velerlei andere manieren dwingt het Israëlische leger ons om te draaien. Het lukt ze niet, een aantal dappere dorpelingen staat stug vooraan; het lijkt wel alsof de angst voor geweld bij hen ontbreekt.
Het waait hard, de traangasgranaten vliegen in de lucht en worden meegenomen door de wind; het is bijna onmogelijk om te voorspellen waar ze terecht zullen komen. Voor een uur rennen we heen en weer; soms dwingt het traangas ons terug te keren maar telkens wordt de demonstratie hervat. Tussendoor voeren we wat gesprekken. “Hoe is het met Jehad, is hij nog altijd in de gevangenis?” vroeg ik aan Manal Tamimi - een van de vertegenwoordigers van het dorp- . “Ja , maar beter daar dan hier; hier kan je het ergste verwachten’. (ik hoor mezelf nog denken, ach wat zal er hier nou gebeuren het gaat toch al 2 jaar goed?)
Twee uur na aanvang raken ruim 6 mensen gewond, waaronder twee kinderen van 14 en 17; ze worden getroffen door ‘rubberen’ kogels, de een breekt zijn voet de ander breekt haar hand. Rond drie uur besluiten we een andere route op te gaan, wellicht dat we via de berg dichter bij de bron zouden kunnen komen. Maar ook daar staan de soldaten ons al op te wachten. Vanaf de heuvel zien we een hele stoet aan jeeps het dorp in rijden, voorop een bulldozer die de door stenen gesperde wegen schoon veegt. Er wordt besloten terug te keren om het leger het dorp uit te drijven.
Opnieuw worden we onthaald met traangas. Vooraan gooien een aantal jonge mannen stenen in de richting van de jeeps. Een daarvan is Mustafa Tamimi. Samen met een van zijn vrienden gooit hij stenen op een naar achteren rijdende jeep. Plots draaide de jeep om, Mustafa moet vast gedacht hebben dat de jeep dan toch eindelijk het dorp zou verlaten. Maar dat blijkt niet het geval.
De deur aan de achterkant van de jeep opent op een kier, net genoeg om een lanceerbuis naar buiten te steken. Van nog geen 2 meter afstand wordt er een traangasgranaat afgeschoten in de richting van Mustafa’s hoofd. ‘Uit de videobeelden en de foto’s kunnen we opmaken dat er gericht op hem was geschoten’ zegt de vertegenwoordiger van de Israëlische mensenrechtenorganisatie B’tselem vastbesloten. Mustafa valt neer, van alle hoeken rennen de jongemannen naar hem toe. Er is veel bloed; de traangasgranaat heeft zijn hoofd aan de rechterkant doorboord. Er was geen ambulance ter plekke, de ambulance had immers twee uur geleden de gewonden naar het ziekenhuis gebracht.
Mustafa wordt afgevoerd in een taxi die voorbij komt rijden, op het checkpoint blijkt zijn situatie zo kritiek dat ook het leger zich ermee gaat bemoeien. Uiteindelijk wordt Mustafa met een Israëlische ambulance afgevoerd naar Beilinson, een ziekenhuis in Israel. Vier familieleden krijgen na een uur toch een vergunning om ‘Israel’ te betreden. Ondertussen gaat de demonstratie door, dat verdient Mustafa.
Met alle vrouwen en kinderen staan we vooraan in direct contact met de soldaten. Een aantal soldaten lacht als we hen vragen of ze zich beseffen wat ze zojuist hebben gedaan; anderen turen in de verte, ons aankijken zou hen immers herinneren dat wij mensen zijn. Rond vijf uur verlaat het leger het dorp, de demonstratie eindigt. Vol ongeloof lopen we terug naar het dorp. Wat is er gebeurd? Gaat Mustafa het overleven? Zal hij zijn oog verliezen?
Tegen de avond krijgen we een telefoontje uit het ziekenhuis. “Zijn oog kan gered worden, maar hij heeft een ernstige bloeding in zijn hersenen, als hij het red zal hij flink verlamd zijn”. In de nacht van 9 op 10 december wordt de bloeding in zijn hersenen Mustafa te veel, hij sterft.
“woensdag vertelde hij mij nog dat hij een feest zou organiseren voor zijn broer, Udai, die aanstaande donderdag zou worden vrijgelaten uit de Israëlische gevangenis. Hoe kon hij weten dat we drie dagen later zijn begrafenis zouden organiseren. Ik kan het niet bevatten.” zegt Manal als ze het nieuws hoort. Manal’s zoon van 5 jaar kan het ook niet bevatten, ook hij is in shock, “Wanneer komt Mustafa terug? Hij komt toch wel terug hè?” zegt hij huilend.
Het hele dorp verkeert in shock. Mustafa is de eerste martelaar sinds het dorp begon met haar geweldloos verzet. Er wordt van hot naar her gerend, de posters moeten worden afgedrukt, een persverklaring moet eruit, journalisten bellen om de seconde, video’s worden op het net verspreid. “hij is te jong, hij had nog zoveel plannen. Waarom? Hij was ongewapend. Zijn familie heeft al genoeg te verduren. Waarom?” wordt er gejammerd.
De dag gaat als een waas voorbij. Het is moeilijk te beseffen; al 2 jaar bleef het bij gebroken botten. ‘Eigenlijk was het afwachten tot ook Nabi Saleh een martelaar zou kennen’ zegt Manal. In andere dorpen waar men ook vreedzaam protesteert zijn er immers ook martelaren gevallen. ‘Maar het probleem is dat het altijd kan gebeuren, vandaag of morgen, met of zonder verzet’ voegt Manal toe. Ze heeft gelijk, met of zonder gevecht de Israëlische bezetting heeft de laatste jaren een flink aantal levens gekost aan de Palestijnse zijde.
Gaat het verzet door? ‘we zullen zeker niet stoppen met ons verzet. Nu begint het pas! Vanaf nu demonstreren we voor Mustafa, zijn dood mag niet voor niets zijn geweest’ roepen de dorpelingen luidkeels tijdens de demonstratie in Ramallah later die avond.
Mustafa Tamimi, 27 jaar, stierf in de nacht van 9 op 10 december. Morgen, 11 december, zal hij, zoals ze dat op zijn Arabisch uitdrukken, getrouwd worden met het Palestijnse land; als martelaar zal hij worden begraven in zijn dorp Nabi Saleh.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
Achtergrond: Nabi Saleh begon haar vreedzaam verzet in december 2009 nadat de waterbron door de Israëlische kolonisten van Halamish was geannexeerd. Zowel de waterbron als de gehele heuvel waar nu Halamish – een Israëlische nederzetting- gevestigd is behoren tot het dorp Nabi Saleh. De inlijving van de bron was de vonk die leidde to de hervatting van het verzet in het dorp. Sinds december 2009 koos het dorp voor geweldloos verzet. Elke vrijdag lopen de dorpelingen samen met Palestijnse, Israëlische en Internationale activisten ongewapend in een vreedzame mars naar de waterbron. Elke vrijdag reageert het Israëlische leger met veel geweld.
Wil je meer weten over Nabi Saleh en haar verzet kijk dan op http://nabisalehsolidarity.wordpress.com/ en volg het dorp op facebook ‘nabisalehsolidarity’ en ‘tamimipress’. Zeker nu is solidariteit meer dan ooit nodig.
vrijdag 2 december 2011
ITUC-interview met Shaher Sa'ed (PGFTU), plus reactie
“A Palestinian State is an essential prerequisite for the Palestinian workers’ rights”, aldus Shaher Sa’ed. Shaher Sa'ed, is General Secretary van de Palestijnse vakbondsfederatie PGFTU en wordt geïnterviewd door de ITUC ( International Trade Union Confederation ), ook bekend als het IVV.
Lees hier het gehele Interview with Shaher Sa'ad (PGFTU-Palestine).
En deze voor de hand liggende reactie:
1 - Why no question at all from ITUC about the required international
solidarity from activists from other trade unions?
2 - At least I would have expected ´something´ about corporate complicity
with ´the occupation´ as stated in the conclusions of the RToP last year,
see:
http://www.russelltribunalonpalestine.com/en/sessions/london-session
And about international actions to be joined ....
Lees hier het gehele Interview with Shaher Sa'ad (PGFTU-Palestine).
En deze voor de hand liggende reactie:
1 - Why no question at all from ITUC about the required international
solidarity from activists from other trade unions?
2 - At least I would have expected ´something´ about corporate complicity
with ´the occupation´ as stated in the conclusions of the RToP last year,
see:
http://www.russelltribunalonpalestine.com/en/sessions/london-session
And about international actions to be joined ....
Abonneren op:
Posts (Atom)