"Dit jaar is cruciaal voor Gaza"
Interview, 16 januari 2017
Hij
maakte de verwoestende aanval op Gaza door het Israëlische leger in de
zomer van 2014 van dichtbij mee. Zijn ziekenhuis in Khan Yunis stond
temidden van door Israël gebombardeerde en beschoten doelen. Mohammed
Yassin al-Astal (1978), directeur van het Dar Assalam ziekenhuis in Khan
Yunis en gynaecoloog, vertelt, tijdens zijn bezoek aan Nederland, hoe
de situatie sindsdien is verslechterd. Ondertussen zet hij alle zeilen
bij om zijn ziekenhuis draaiende te houden. “Ik denk dat de mensen in
Nederland zich zouden moeten voorstellen hoe het is als zoiets in hun
land zou gebeuren.”
Door Erik Prins
Al-Astal
kan zich nog goed herinneren hoe hij op een dag werd gebeld door het
Israëlische leger: “Wij kregen een telefoontje van het Israëlische
leger, dat ons ziekenhuis dreigde te bombarderen. ‘Binnen tien minuten
moeten jullie het ziekenhuis evacueren.’ Tien minuten! Uit
verantwoordelijkheid voor de patiënten kon ik niet anders dan hen te
dwingen weg te gaan. Maar een klein groepje artsen en verplegers
weigerden te evacueren. Wij bleven met z’n vijven achter. Het gaat
uiteindelijk om het leven van patiënten. Maar als het om mijn eigen
leven was gegaan, had ik dat niet gedaan,” aldus al-Astal.
“We bleven nog een tijd operationeel, maar tegen het einde van de oorlog werd het erg moeilijk door de bombardementen rond het ziekenhuis en moesten we dicht.”
Tweeënhalf jaar na de desastreuze aanval op de Gazastrook is de situatie nog altijd dramatisch. Door de blokkade, opgelegd door Israël [en in mindere mate Egypte], wordt de broodnodige wederopbouw vertraagd, komen essentiële spullen de grens niet over en worden 1.9 miljoen mensen gevangen gehouden in wat ook wel de ‘grootste openluchtgevangenis ter wereld’ wordt genoemd. Meer dan 70 procent van de bevolking is afhankelijk van internationale hulp en 95 procent van het water is ongeschikt voor menselijke consumptie. De gezondheidszorg gaat gebukt onder grote tekorten.
“De toestand in de gezondheidszorg is verschrikkelijk. Meer dan zestig procent van de essentiële medicijnen zijn niet op voorraad. Dit zijn medicijnen die elk land op voorraad moet hebben in geval van nood. Vooral narcosemiddelen, die essentieel zijn om operaties te kunnen uitvoeren.”
Al-Astal beschuldigt Israël ervan bewust medicijnen te blokkeren, zodat de Gazanen nooit kunnen beschikken over een voorraad. “De Israëliërs willen niet dat wij een voorraad medicijnen hebben. Ze zorgen ervoor dat wij altijd tekort hebben aan cruciale spullen. Maar een nieuwe oorlog kan op ieder moment beginnen. Als je dan geen voorraad hebt, heb je gewonden niets te bieden. Wanneer je deze medicijnen niet toelaat, speel je met de levens van patiënten.”
Door een tekort aan elektriciteit – inwoners van Gaza hebben slechts zo’n vier uur per etmaal stroom – zijn ziekenhuizen afhankelijk van generatoren die op diesel lopen. En juist daaraan is ook een tekort. Al-Astal ziet ook hier een bewuste collectieve straf die Israël de Gazanen oplegt. “Het elektriciteitstekort is eenvoudig op te lossen. Maar Israël wil het zo houden. Israël wil niet dat wij een normaal leven leiden.”
Al-Astal spreekt van “erg lange wachtlijsten” in de overheidsziekenhuizen, waardoor patiënten meer dan een jaar moeten wachten op een operatie, wat hen blootstelt aan tal van gevaren.
Tot overmaat van ramp is de blokkade van de Gazastrook het afgelopen jaar weer aangescherpt, met strengere Israëlische invoerrestricties en minder mensen die Gaza uit mogen om elders te worden behandeld, vaak onder het mom van ‘veiligheid’. Volgens de Wereld Gezondheidsorganisatie (WHO) is het aandeel patiënten dat geen of te laat een vergunning kreeg van de Israëlische autoriteiten om in de Westelijke Jordaanoever, Oost-Jeruzalem of Israël behandeld te worden, gestegen van 7.5% in 2012 naar 34 procent in oktober 2016, het dieptepunt in zeven jaar. Zelfs wanneer een vergunning weken van te voren wordt aangevraagd, krijgen patiënten pas op de avond voor de afspraak te horen dat de vergunning is verleend. Geen vergunning is geen afspraak en dus geen medische zorg.
Maar er is meer aan de hand. De de Palestijnse Autoriteit en Hamas hebben, volgens al-Astal, het ministerie van Gezondheid in Gaza de afgelopen drie jaar niet voorzien van een toereikend budget. “Ze hebben de medische situatie in Gaza ernstig genegeerd. De medicijnen die de regering stuurt, dekken slechts 10 tot 15 procent van wat nodig is. Medewerkers van regeringsziekenhuizen hebben de afgelopen drie jaar slechts 40 procent van hun salaris gekregen.”
Al-Astal en zijn personeel proberen het beste ervan te maken. Hij is optimistisch “Ik geef niet op. Druk een Palestijn in de hoek en hij komt altijd met een alternatief. Mijn hoop is dat we op een dag onze rechten terugkrijgen, al zal dat even duren.”
Door middel van het Poor Patients Fund financiert al-Astals ziekenhuis medicijnen en operaties voor arme patiënten. “65 procent van de Gazanen leeft onder de armoedegrens. Wij hopen op meer financiering van dit fonds dat ons in staat stelt de vele arme patiënten in Gaza te blijven helpen.” Voor het fonds is het ziekenhuis voor 80 procent afhankelijk van steun uit het buitenland.
Met door Nederlandse donateurs gefinancierde zonnepanelen kan het ziekenhuis operationeel blijven en veel diesel besparen. “Als medische faciliteit moeten wij draaiende blijven. De zonnepanelen hebben ons erg geholpen onze hulp te blijven bieden aan patiënten en hebben ons al zo’n 250.000 dollar aan diesel bespaard. Onze prioriteit is met steun van Nederland de rest van de zonnepanelen te installeren.”
Daarnaast is er geld nodig voor medische apparatuur als CT-scans.
Terwijl deze hulp van buiten erg welkom is – en in deze tijden van levensbelang – is het geen oplossing voor de oorzaak van de humanitaire ramp in de Gazastrook: de blokkade die door de Verenigde Naties als illegaal wordt beschouwd.
“De blokkade, zowel van Israël als van Egypte, moet worden opgeheven, want wat er nu gaande is, is inhumaan. 2017 zal dan ook cruciaal zijn voor Gaza. Als er niets verandert in Gaza, stort de maatschappij in. Waar in de vorige oorlogen een kleine minderheid van Hamasleden tegen Israël vocht, zullen in dat geval 2 miljoen Gazanen zich tegen Israël keren.”
Al-Astal vraagt Nederlanders zich in te leven in de situatie van de Palestijnen. “Probeer je eens voor te stellen wat de Palestijnen meemaken en stel je voor hoe het is als in Nederland gebeurt wat nu in Gaza gaande is. Laat je informeren door verschillende media die niet alleen het Israëlische verhaal vertellen, zodat je begrijpt wat er werkelijk gebeurt en hoe onrechtvaardig het is dat de Palestijnen na zeventig jaar nog steeds moeten strijden. Begrijp dat wij geen terroristen zijn. We vragen alleen maar om vrijheid en onze rechten.”
“En waarom zou iedere jood naar Israël mogen komen, terwijl de rechtmatige eigenaren van het land dat recht niet hebben? Dat is de vraag die ik elke Nederlander, Europeaan en Amerikaan zou willen stellen.”
Al-Astal geeft aan blij te zijn met de resolutie die de Veiligheidsraad op 23 december 2016 aannam [en die de nederzettingen veroordeelt].“Het is een sterke boodschap aan Israël en landen die haar steunen, dat het genoeg geweest is, dat de Palestijnen genoeg geleden hebben. Zeventig jaar strijd moet worden beëindigd met rechtvaardigheid. Wij hebben rechtvaardigheid nodig, vrijheid en gelijkheid. Waarom zouden wij het laatste volk moeten zijn dat onder bezetting leeft?”
Door Erik Prins
Al-Astal
kan zich nog goed herinneren hoe hij op een dag werd gebeld door het
Israëlische leger: “Wij kregen een telefoontje van het Israëlische
leger, dat ons ziekenhuis dreigde te bombarderen. ‘Binnen tien minuten
moeten jullie het ziekenhuis evacueren.’ Tien minuten! Uit
verantwoordelijkheid voor de patiënten kon ik niet anders dan hen te
dwingen weg te gaan. Maar een klein groepje artsen en verplegers
weigerden te evacueren. Wij bleven met z’n vijven achter. Het gaat
uiteindelijk om het leven van patiënten. Maar als het om mijn eigen
leven was gegaan, had ik dat niet gedaan,” aldus al-Astal.“We bleven nog een tijd operationeel, maar tegen het einde van de oorlog werd het erg moeilijk door de bombardementen rond het ziekenhuis en moesten we dicht.”
Tweeënhalf jaar na de desastreuze aanval op de Gazastrook is de situatie nog altijd dramatisch. Door de blokkade, opgelegd door Israël [en in mindere mate Egypte], wordt de broodnodige wederopbouw vertraagd, komen essentiële spullen de grens niet over en worden 1.9 miljoen mensen gevangen gehouden in wat ook wel de ‘grootste openluchtgevangenis ter wereld’ wordt genoemd. Meer dan 70 procent van de bevolking is afhankelijk van internationale hulp en 95 procent van het water is ongeschikt voor menselijke consumptie. De gezondheidszorg gaat gebukt onder grote tekorten.
“De toestand in de gezondheidszorg is verschrikkelijk. Meer dan zestig procent van de essentiële medicijnen zijn niet op voorraad. Dit zijn medicijnen die elk land op voorraad moet hebben in geval van nood. Vooral narcosemiddelen, die essentieel zijn om operaties te kunnen uitvoeren.”
Al-Astal beschuldigt Israël ervan bewust medicijnen te blokkeren, zodat de Gazanen nooit kunnen beschikken over een voorraad. “De Israëliërs willen niet dat wij een voorraad medicijnen hebben. Ze zorgen ervoor dat wij altijd tekort hebben aan cruciale spullen. Maar een nieuwe oorlog kan op ieder moment beginnen. Als je dan geen voorraad hebt, heb je gewonden niets te bieden. Wanneer je deze medicijnen niet toelaat, speel je met de levens van patiënten.”
Door een tekort aan elektriciteit – inwoners van Gaza hebben slechts zo’n vier uur per etmaal stroom – zijn ziekenhuizen afhankelijk van generatoren die op diesel lopen. En juist daaraan is ook een tekort. Al-Astal ziet ook hier een bewuste collectieve straf die Israël de Gazanen oplegt. “Het elektriciteitstekort is eenvoudig op te lossen. Maar Israël wil het zo houden. Israël wil niet dat wij een normaal leven leiden.”
Al-Astal spreekt van “erg lange wachtlijsten” in de overheidsziekenhuizen, waardoor patiënten meer dan een jaar moeten wachten op een operatie, wat hen blootstelt aan tal van gevaren.
Tot overmaat van ramp is de blokkade van de Gazastrook het afgelopen jaar weer aangescherpt, met strengere Israëlische invoerrestricties en minder mensen die Gaza uit mogen om elders te worden behandeld, vaak onder het mom van ‘veiligheid’. Volgens de Wereld Gezondheidsorganisatie (WHO) is het aandeel patiënten dat geen of te laat een vergunning kreeg van de Israëlische autoriteiten om in de Westelijke Jordaanoever, Oost-Jeruzalem of Israël behandeld te worden, gestegen van 7.5% in 2012 naar 34 procent in oktober 2016, het dieptepunt in zeven jaar. Zelfs wanneer een vergunning weken van te voren wordt aangevraagd, krijgen patiënten pas op de avond voor de afspraak te horen dat de vergunning is verleend. Geen vergunning is geen afspraak en dus geen medische zorg.
Maar er is meer aan de hand. De de Palestijnse Autoriteit en Hamas hebben, volgens al-Astal, het ministerie van Gezondheid in Gaza de afgelopen drie jaar niet voorzien van een toereikend budget. “Ze hebben de medische situatie in Gaza ernstig genegeerd. De medicijnen die de regering stuurt, dekken slechts 10 tot 15 procent van wat nodig is. Medewerkers van regeringsziekenhuizen hebben de afgelopen drie jaar slechts 40 procent van hun salaris gekregen.”
Al-Astal en zijn personeel proberen het beste ervan te maken. Hij is optimistisch “Ik geef niet op. Druk een Palestijn in de hoek en hij komt altijd met een alternatief. Mijn hoop is dat we op een dag onze rechten terugkrijgen, al zal dat even duren.”
Door middel van het Poor Patients Fund financiert al-Astals ziekenhuis medicijnen en operaties voor arme patiënten. “65 procent van de Gazanen leeft onder de armoedegrens. Wij hopen op meer financiering van dit fonds dat ons in staat stelt de vele arme patiënten in Gaza te blijven helpen.” Voor het fonds is het ziekenhuis voor 80 procent afhankelijk van steun uit het buitenland.
Met door Nederlandse donateurs gefinancierde zonnepanelen kan het ziekenhuis operationeel blijven en veel diesel besparen. “Als medische faciliteit moeten wij draaiende blijven. De zonnepanelen hebben ons erg geholpen onze hulp te blijven bieden aan patiënten en hebben ons al zo’n 250.000 dollar aan diesel bespaard. Onze prioriteit is met steun van Nederland de rest van de zonnepanelen te installeren.”
Daarnaast is er geld nodig voor medische apparatuur als CT-scans.
Terwijl deze hulp van buiten erg welkom is – en in deze tijden van levensbelang – is het geen oplossing voor de oorzaak van de humanitaire ramp in de Gazastrook: de blokkade die door de Verenigde Naties als illegaal wordt beschouwd.
“De blokkade, zowel van Israël als van Egypte, moet worden opgeheven, want wat er nu gaande is, is inhumaan. 2017 zal dan ook cruciaal zijn voor Gaza. Als er niets verandert in Gaza, stort de maatschappij in. Waar in de vorige oorlogen een kleine minderheid van Hamasleden tegen Israël vocht, zullen in dat geval 2 miljoen Gazanen zich tegen Israël keren.”
Al-Astal vraagt Nederlanders zich in te leven in de situatie van de Palestijnen. “Probeer je eens voor te stellen wat de Palestijnen meemaken en stel je voor hoe het is als in Nederland gebeurt wat nu in Gaza gaande is. Laat je informeren door verschillende media die niet alleen het Israëlische verhaal vertellen, zodat je begrijpt wat er werkelijk gebeurt en hoe onrechtvaardig het is dat de Palestijnen na zeventig jaar nog steeds moeten strijden. Begrijp dat wij geen terroristen zijn. We vragen alleen maar om vrijheid en onze rechten.”
“En waarom zou iedere jood naar Israël mogen komen, terwijl de rechtmatige eigenaren van het land dat recht niet hebben? Dat is de vraag die ik elke Nederlander, Europeaan en Amerikaan zou willen stellen.”
Al-Astal geeft aan blij te zijn met de resolutie die de Veiligheidsraad op 23 december 2016 aannam [en die de nederzettingen veroordeelt].“Het is een sterke boodschap aan Israël en landen die haar steunen, dat het genoeg geweest is, dat de Palestijnen genoeg geleden hebben. Zeventig jaar strijd moet worden beëindigd met rechtvaardigheid. Wij hebben rechtvaardigheid nodig, vrijheid en gelijkheid. Waarom zouden wij het laatste volk moeten zijn dat onder bezetting leeft?”
Donaties zijn welkom op rekening: NL94 INGB 0006 3603 64 t.b.v. Licht voor Gaza - Voor meer informatie: rotterdamvoorpalestina.nl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.